Net toen ik dit postje wou schrijven was er de reclame van lotus frangipane op de tv. En ik was jaloers, niet op de frangipane, want die vind ik niet zo lekker, wel op het feit dat hij een lade heeft waar hij zomaar spullen in kan opbergen. Ik heb een kast voor mijn spullen, een rommelige weliswaar. Wij doen niet aan vaste werkplekken en aan clean desk. Dus kiezen we elke dag een plekje waar we ons installeren, ik heb nogal de neiging om mijn papieren uit te spreiden, al eens iets te drinken of te knabbelen (al mag dit laatste technisch gezien niet), maar het verklaart wel dat ik even moet timen om mijn trein te kunnen halen, ergo de rommelige kast.



En ja, ik heb een tas met mijn naam op. Recyclage, de tas was verbannen naar de zolder omwille van de espressomachine. En ook wel een leuke herinnering, ik heb die gekregen van een vriendin uit het lager onderwijs, waar ik in het middelbaar brieven mee schreef en nadat ik niet op haar trouw kon zijn, ook al twee geboortes achtersta. Maar daar heb ik geen kaartjes meer voor gekregen. Een tas met je naam op is nogal opzichtig, maar het is geen garantie dat mijn tas niet door een collega wordt gebruikt. Voorlopig lukt het wel om nog steeds een tas te hebben, een vorige verdween zomaar. En nu zijn er zelfs mensen die mijn naam kennen. Ik heb zelfs al gezien dat een collega haar naam met alcoholstift op haar tas schreef.

En ja, ik heb me laten verleiden door een metalen doosje van Lipton, kon ik ook eens een andere smaak testen. Zwarte thee komt nogal in de buurt van koffie als het over strafte ga, en hoewel er ochtenden zijn dat ik mijn koffie nodig heb, een hele dag is toch te veel van het goede. De munt is nog over, de earl grey is natuurlijk een klassieker, cranberries vond ik best lekker in tegenstelling tot de aardbeien en de mango. En citroen was een beetje een teleurstelling. Ik ben nog niet meteen bekeerd tot de fruitige thees vrees ik.