die oude
10:10Vrijdagavond, kwart na tien. Mijn gsm rinkelt. "Ja, ma.." "Ik dacht dat je ging terugbellen?" Een licht verwijt in haar stem. Ik denk aan hoe het daar nu moet zijn. Ze is aan het opruimen geweest, de vaat na haar favoriete soap. De koffie klaargezet voor morgenvroeg, haar man gaan slapen,... Een misverstand, waarom belt ze zo laat? "Wat heb ik gehoord op de radio? Over die vijftigplussers, de oude lijk we zeggen." Mijn ma antwoord op haar eigen vragen, maar ik hoor de ongerustheid. "Heb jij daar iets mee te maken? Zeg ze maar dat we nog willen werken, dat we misschien zo rap niet meer zijn maar dat we minder fouten maken dan die jonge gasten, dat telt toch ook he. En die gasten he, ze zijn nog maar begonnen en ze vragen al wanneer ze hun geld krijgen. En ze zijn toch ook wel veel ziek ze." Ik kan er moeilijk een speld tussen krijgen. Altijd als ze iets op de radio over de arbeidsmarkt hoort, denkt ze aan mij. Ze probeert het dan te onthouden om het me te kunnen vertellen, maar vaak weet ze niet meer hoe het juist zat. "Ja, ma, ik heb er aan mee gewerkt. Het is druk geweest en ik had een keelontsteking, niet echt leuk om... " "Ben je thuis geweest?" Haar moederlijke bezorgdheid komt erdoor. "Nee, of ja, om thuis te werken, als je aan het niezen en hoesten bent is zo'n landschapsbureau geen pretje en als ik dan toch geen vergadering heb, blijf ik liever thuis." "Ja, maar hoe zit het nu? Met die oude..." Ik probeer het haar uit te leggen, verschil tussen bruto en netto en dat werkgevers hier op korting krijgen waardoor ze minder moeten betalen. "Maar ik heb de laatste jaren niet meer gezien?" Zo werkt het ook niet, de korting is in de hoop dat ze de mensen aan het werk houden. Ik zie het haar al denken, wat een ingewikkeld systeem. "En die oude?" Die krijgen nu korting, maar dat willen ze afschaffen waardoor ze duurder worden en we vrezen dat werkgevers hen dus gaan ontslaan. "Maar wij willen werken, we zijn misschien zo rap niet meer maar we maken minder fouten dan die jonge gasten, dat telt toch ook he. Zeg het hen maar." Ik beloof haar mijn best te doen. "Weet je, ik heb deze week mijn functioneringsgesprek gehad? Bij de arbeidspsycholoog." De klank in haar stem spreekt boekdelen. Ik moedig haar wat aan. "Tja, ik mag blijven en ze zijn tevreden en willen me niet kwijt." "Maar..." "Ja, we zijn maar tot de vierde vraag geraakt en toen zei ze het al." Ik zie het voor me, mijn ma, enigszins gespannen bereidt de vragen voor, al aan het werk sinds haar zestiende, al zolang ik me kan herinneren bij die werkgever en nu moet ze jaarlijks bij de arbeidspsycholoog, die speciaal hiervoor in dienst is genomen, het familiebedrijf moet professionaliseren, ze zijn uitgebreid in vestigingen en producten, nu is het tijd voor de eigen interne werking. "Ewel, ja, ik ga drie avonden de late shift moeten doen, binnenkort is dat wel maar van 14 tot 18, nu is dat nog tot 19, maar ik ga je het formulier eens tonen. En zeg het ze maar he, van die oude..."
1 reacties
Herkenbaar, en mooi
BeantwoordenVerwijderen