Ik zocht iets om mij mee bezig te houden, een blog werd het. Ik lachte tegen de student die me de vraag stelde voor zijn thesis. Ik hoopte dat hij niet zag hoe gemaakt mijn glimlach was. Ik had zin om te zeggen dat ik er mee wou stoppen. Dat de verhalen die ik wil vertellen niet de mijne zijn, dat mijn verhalen te persoonlijk zijn voor het wereldwijde web, zelfs voor 's avonds laat op café, alhoewel misschien dan wel, maar ik geraak er niet meer 's avonds laat met de mensen die ik graag heb, we zitten tegenwoordig voor middernacht in bed en proberen voldoende slaap te krijgen voor die wekker weer af gaat. Ik vertel mijn verhalen als het donker is, als iedereen slaapt, stilletjes fluister ik ze tegen de nacht, hopende dat niemand me hoort of ik fluister ze in mijn hoofd en als de wekker afgaat verdring ik ze naar een achterhoekje. Ik moet rekeningen betalen, treinen halen, vergaderen, nota's schrijven, boodschappen doen, koken, dweilen en strijken,...

Dus ja, ik ken het gevoel...