Er zijn nog zekerheden in het leven. Soms zou je er aan twijfelen, maar sommige dingen veranderen nu eenmaal niet. Echt niet. Je kan het gewoon voorspellen dat het gaat gebeuren, alleen weet je soms niet goed wanneer, maar gebeuren doen ze.

Zo ook zaterdag. We gaan gezellig met de schoonfamilie eten in Gent, combinatie van verjaardagsfeestje en moederdag. Alles heel gezellig. Mijn schoonma zit naast mij en ik begin af te tellen want ik weet dat ze een bepaalde opmerking gaat maken. Zo ergens tussen het aperitief en het gerecht is het zo ver.

"Het krult wel erg he. Kam je dat er nooit uit?"
"Nee, dat zie ik niet zitten." Ik heb met de fiets gereden toen mijn haar nog nat was en dat heeft altijd wel een "krullend effect". Ach, wie hou ik voor de gek, ik vind het wel tof zo en doe dan ook geen moeite om het tegen te houden. Er was een tijd, ja,... maar nu, laat maar krullen.
Mijn schoonzus schiet me te hulp.
"Daar kruipt toch heel wat tijd in, ik doe het ook steeds minder..."
"En ik vind het veel mooier zo", kust haar lief haar geruststellend.
Mijn schoonma probeert nog eens, maar tevergeefs.