Zondagochtend ben ik een vrouw met een missie: ontbijtkoeken en yoghurt met vanillesmaak. Ik sta voor de koelkast in een mij onbekende winkel op zoek naar het juiste smaakje als ik mama, papa en zoontjelief zie passeren.

Zoontje: "Ik wil een drankje."
Papa: "Nu niet, we hebben er thuis nog."
"Ja, maar ik wil een drankje." Hij zegt het op een besliste toon.
"Het is niet omdat je iets wil dat je dat ook direct krijgt." Papa nu, ook al met een besliste toon.
Zoonlief loopt rood aan en begint te jengelen "Maar ik wil nu een drankje..." snikt hij.
Papa kijkt hem dwingend aan, nee is duidelijk nee. Hij loopt verder.
Dan maar mama aanspreken "Mama, ik wil een drankje..." snikt hij nogmaals.
En wat doet mama? Ze geeft hem het drankje! Heeft ze niet gehoord wat papa zei?

Ik zucht en ga maar verder op zoek naar de yoghurt.

Aan de kassa zie ik een ander jongetje in een winkelkar. Hij omklemt een doos cornflakes. Hij omklemt ze zelfs iets harder als iemand na hem in de rij komt aanschuiven.
Mama spreekt hem toe: "schatje, mama gaat die doos moeten betalen." Ze neemt de doos af en plaatst ze op de rolband. Hij zet het op een huilen, geen sussen aan.

Ik zucht nog maar eens.

Enkele minuten later ben ik blij om te kunnen ontbijten met lekkere koffie gemaakt door mijn liefste en enkel de kat op mijn schoot. Geen ettertjes in de buurt.