coronadays
Coronadays: test - test - test
12:39Een, misschien twee weken geleden annuleerde NTGent de voorstellingen voor de maand mei en mijn hart zonk in mijn schoenen. Toen ik zag dat de première van April een testevent werd, twijfelde ik niet. Ik bestelde een ticket voor zaterdagavond, geheel impulsief. Maar ik had niets gepland, hahaha.
Enfin, ik spoorde naar Antwerpen om op tijd te zijn voor mijn test. Het was de eerste keer dat ik getest werd en voelde spannend. Iedereen was heel vriendelijk en ik voelde echt dat ik welkom was. Het rode loper gevoel werd versterkt door dat rode tapijt, maar vooral door de mensen. Een kwartiertje wachten in een afgescheiden ruimte, en toen kwam er het verlossende woord: mijn test was negatief! Ik kreeg een nieuw maskertje, een ticket en een programmaboekje en ik huppelde naar de ingang. Het was moeilijk om mijn glimlach te verbergen, ook al zat er een lapje voor en ik was zeker niet de enige. Iedereen straalde.
De Bourla is een mooie zaal en ze hadden de opstelling aangepast wat het comfort ten goede kwam. De tussenrijen van de zeteltjes waren verwijderd. We mochten vrij kiezen waar we wilden zitten, door het verwijderen van die rijen ging dat vlotjes. Ze hadden bubbels van twee gemaakt, wat ik gezien had na het betalen van het ticket. Ik contacteerde hen en het was niet erg om alleen te komen, maar ik mocht altijd iemand mee brengen. Ik haalde mijn schouders op en zei dat ik alleen zou komen. Ik zag dat ik niet de enige was.
De voorstelling was schitterend. Drie acteurs die een fictief gesprek voeren, met een achtergrond van de eerste Golfoorlog. Beelden die ik ken van op tv en beelden die ook vreemd aanvoelen met de blik van vandaag. Het voelde goed om in een rood pluchen zeteltje te zitten. Thuiskomen bijna, vreemd want ik kom niet zo vaak in de Bourla, maar een theaterzaal is een theaterzaal. Er was het kuchje in de zaal dat voor wat paniek zorgde, maar iedereen was getest natuurlijk. En ook het vervelend gefezel van een koppel tijdens de voorstelling, misschien moeten we gewoon stoppen met die bubbels.
De acteurs zaten in een kantoorruimte, een salon met zetels waardoor ze ver uit elkaar zaten. Maar gaandeweg kwamen ze dichter bij elkaar in de buurt en raakten ze elkaar ook aan. Het zorgde voor een kleine kortsluiting in mijn hoofd en lijf, vreemd, want ik stoor me minder aan een extra mens in de winkel maar nu voelde het vreemd. Het gevoel was kort en deed me beseffen dat ik niet klaar ben voor de grote events, al heb ik er wel zin en nood aan. Ik heb zoveel energie opgedaan aan het moment, ik kijk uit naar meer.
0 reacties