Ik had getwijfeld. Wou ik het weten? Ik had hem zo lang buiten gehouden, wou ik hem binnen laten? Het was nu een jaar geleden en het resultaat was geen verrassing. Het was ook niet de reden geweest dat ik naar de flikken had gebeld. Na een paar dagen besloot ik een afspraak te maken. 

Aan de balie gaf de vrouw me een dossier in een roze mapje. Ik las de aanklacht, zag de schermfoto's die ik doorgestuurd had uitgeprint in te groot formaat, zag mijn handschrift en herinnerde hoe ik me toen voelde,... Dat ik schrik had was niet eens overdreven, dat ik soms nog iets langer over mijn schouder kijk, dat ik kijk wie er rond me staat,...

Ik zie de uitnodiging die hij kreeg: belaging met als mogelijke sanctie vrijheidsberoving. Ik protesteerde, zo erg was het toch niet geweest? Ik had hem niet eens ontmoet. En toen dacht ik aan al die keren en draaide ik maar het blad om. 

Tussen het ambtenarees door las ik zijn kant van het verhaal. Ze hadden moeite moeten doen om hem te spreken krijgen, de brief was verloren gegaan, meer dan een keer. Hij ontkende niet dat we contact hadden gehad, maar wist niet waar de gesprekken over gingen. Toen ze werden getoond kon hij het zich wel inbeelden dat hij dat gestuurd had. Hij vond nog steeds dat hij mijn werkgever had moeten contacteren, ook al herinnerde hij zich niks. Hij voelde zich een slachtoffer, ik had hem gekwetst. Of eerder zijn ego, denk ik dan. Hij had niet de intentie terug contact te zoeken en ik zuchtte van opluchting.  

Door een vergetelheid van de flikken bij het verhoor lees ik tussen de lijnen dat er nog een verhoor gepland wordt naar aanleiding van een andere klacht. Ik klapte het dossier dicht: ze hebben me geloofd, het is voorbij.