Ik was onderweg van een leuke avond met vrienden naar huis toen ik merkte dat er een bericht was. Ik was er vorige week nog en hij was niet op zijn kamer. We wachtten nog een tijdje maar het was duidelijk te fijn in de leefruimte. Ah, de volgende keer, dacht ik. En nu is duidelijk dat die keer er niet meer zal zijn. Ik ga niet meer in zijn kamer kunnen zitten breien, luisteren naar wat hij me probeert duidelijk te maken, hem aanmoedigen om aan tafel te komen om zijn koffie te drinken, lachen met zijn rare kronkels,... 

We hebben de voorbije periode al een aantal keren afscheid genomen. Hij gleed langzaam weg en corona maakte het moeilijk om hem te bezoeken. Hij begreep niet waarom we niet binnen mochten en werd dan lastig naar het personeel. Digitaal was niet zijn ding en dus wachtten we geduldig, tot het weer mocht en waren we extra voorzichtig. Mondmaskers vond hij maar niks en het hielp ook niet om ons te herkennen. We konden het niet tegen houden en ook al herkende hij me niet meer, ik vond het wel een fijne gedachte dat ik daar kon zitten. Ze is mijn oudste kleinkind, en ik ben haar peter, zei je dan, ook nadat je mijn naam niet meer wist. En later vertelde ik dat ik wist hoe je huis er uit ziet, omdat je ook dat niet meer wist, hoe vaak ik er ben geweest.