Soms loopt het niet zoals je verwacht. Ik werd in de nacht van zaterdag wakker van de pijn. Mijn twee flanken en mijn rug. Ik had een vermoeden wat de boosdoener was en overliep in gedachten de opties. Ik ging een aantal keren naar het toilet in de vage hoop dat dit zou helpen, maar helaas pindakaas. Ondertussen maakte ik ook mijn boeltje en las op de site van spoed hoe het zat. Onverwacht sliep ik nog een paar uur en zo kleedde ik me rond negen uur aan. Nog steeds met pijn, maar al een stuk beter te doen dan 's nachts. Ik twijfelde, misschien zou het overgaan. Ik had het een paar maanden terug ook gehad en toen was het volledig verdwenen, nu bleef het zeuren en besloot ik toch maar naar de spoed te gaan. 

Ik nam de tram en zocht de ingang, blijkbaar gaan mensen niet te voet naar spoed. Ik kreeg de boodschap dat het labo twee uur nodig had en ik dus zeker op drie uur mocht rekenen. Misschien zou de dokter nog bijkomende testen vragen. De echo bevestigde mijn vermoeden: de galsteen die er al jaren zit zorgde voor problemen. Het was toen al aangekondigd dat het er ooit eens van zou komen en dat ik op dat moment zou hopen dat we preventief hadden ingegrepen. Door de pijnstillers en antibiotica was de pijn draaglijk, maar steeds wel aanwezig. De verschillende opties werden overwogen en uiteindelijk werd de voorkeur aan een ingreep gegeven, die zou 's anderendaags gepland worden en ik kon blijven. 

Tegen twee uur was ik op mijn kamer, op tijd voor de cross en ik haalde mijn breiwerk uit, tot groot jolijt van de bezoekers van mijn buurvrouw. Blijkbaar breit ze ook maar ze wimpelde het voorstel af dat ze haar breiwerk ook zouden mee brengen. Ik lag niet op de afdeling van de galblazen, blijkbaar was het wat zoeken naar plaats en lagen we op een compleet andere afdeling. Zij was geopereerd aan haar hart en had spijtig genoeg complicaties opgelopen bij de verdoving. Niet het verhaal dat je wil horen voor je zelf geopereerd wordt natuurlijk, maar tegelijkertijd besef je ook dat die verdoving compleet anders is. 

Op maandagnamiddag werd ik dan geopereerd, ik mocht heel die dag niet eten en een vriendin had me als afleiding de opdracht gegeven om een naam te bedenken voor mijn galsteen. Zeker nadat mijn boek uit was en breien steeds moeilijker werd door het infuus. De chirurg had 's ochtends aan mijn bed gestaan en ik moest een mondmasker op voor hij mijn buik kon aanraken. Beetje vreemd, maar het bleek de regel te zijn dat we een mondmasker aan moesten als de verpleegkundigen, dokters, bezoekers, verzorgers, schoonmakers,... binnen kwamen, wat me meestal niet deden of waar we ook nog niet eerder op gewezen waren, omdat de meeste binnen en buiten liepen voor we goed en wel beseften dat ze er waren. Rap efkes de bloeddruk checken, antibiotica wisselen,... Ik werd naar de operatiekamer gereden zonder dat we er aan dachten dat ik een mondmasker aan moest, gelukkig zijn die nu overal voor handen, want stoffen mondmaskers waren er echt ook wel uit den boze. De dokter kwam nog een kruis op de plaats zetten terwijl ik voorbereid werd om naar de operatiekamer gebracht te worden. 

Toen ik wakker werd op recovery had ik het koud en voelde ik me niet lekker. De narcose had me misselijk gemaakt en drinken mocht niet. Ik kon wel een waterijsje krijgen, hoe geweldig is dat! Een raket! De suiker deed me deugd, maar kon de misselijkheid niet verdrijven en het was duidelijk dat ik ook al het avondmaal had overgeslagen. Niet dat ik dit zou binnengehouden hebben. Ik kreeg een potje met mijn steen erin: Maurice. Een kanjer van een steen die veel commentaar uitlokte. Mijn buurvrouw was opgelucht dat ik terug was en dat de verdoving ook zonder problemen kan verlopen. Ze kreeg die avond een extra installatie voor haar hoest en onze kamer voelde alsof we aan de zee waren. Alle andere geluiden werden gedempt door het water, zalig om zo te slapen, ook als je wakker wordt door het wisselen van medicijnen, controles etc. 

Ik werd 's ochtends onderzocht en alles bleek in orde, zodat ik naar huis mocht. De verpleegster sprak me streng toe dat ik nog best tot de middag bleef en daar bleef eten. Ik haalde mijn schouders op, ik wou naar huis en voelde me goed. Ga een beetje wandelen, zei ze en ik regelde nog mijn hospitalisatieverzekering aan het onthaal. Een korte wandeling die toch al meteen duidelijk maakte dat ik nog geen zotte dingen moest doen. Ondertussen kwam ik nog een arts tegen in de gang, hij was onderweg naar mij om de operatie te bespreken, maar had al gehoord dat ik naar huis mocht. Hij vertelde dat het niet zo ernstig leek op de echo maar dat bij de operatie bleek dat het aan het begin van de ontsteking was en een dag later zou het er een heel stuk acuter geweest zijn. "Ah, ik was er dan op tijd bij", zei ik. "Ja en nee, want je had in 2014 ook al problemen", zei hij. "Ja maar, ik moest toen niet meteen geopereerd worden zei de specialist", wierp ik op. "Ja, ik zou het ook uitgesteld hebben", moest hij toegeven. En dat ze het gaatje aan mijn navel hadden moeten vergroten om de galblaas met steen er uit te krijgen. 

Na de lunch mocht ik dan naar huis, mijn buurvrouw schudde het hoofd dat ik terug de tram zou nemen. "Doe maar rustig aan, en zet je daar maar vijf minuten aan het onthaal voor je verder gaat". Ik lachte en strompelde naar de tram. Ik had een lift afgewimpeld en haalde mijn medicijnen op bij de apotheek. "Heb je al die pijnstillers nodig?", vroeg hij en ik legde het uit. Ik kreeg meteen de nodige documenten voor de verzekering mee en besloot het me nadien makkelijk te maken in de zetel. 's Avonds had ik nog afgesproken met een vriendin die na haar booster aan het station passeerde en ik liet me nadien gewillig en veel te vroeg naar bed sturen. Ik kreeg een ziektebriefje dat veel langer is dan wat ik in principe nodig heb. "Zelfstandigen gaan meestal de dag na een kijkoperatie terug aan de slag" kwam er telkens als boodschap bij. De assistent raakte evenwel een gevoelige snaar: "maar ik raad je toch aan om al je energie de eerste week, misschien zelfs twee, te steken in het herstel van je lichaam, de wondjes moeten genezen en je bent onder narcose geweest, dat laat sporen na." Dus blijf ik al zeker deze week weg van mijn werkmailbox, behalve de administratieve verplichtingen van me ziek melden en een vergadering verplaatsen en bekijk ik na een paar dagen wel hoe het verder moet. Ik mag niet tillen, maar voor de rest mag ik alles, ook van eten, zelfs vettig verzekerde de arts me al lachend. Met het thuiswerken is het een pak verleidelijker om te snel weer te gaan werken, maar ik heb me toch voorgenomen naar mijn lijf te luisteren. En ja, ik heb iemand gevraagd om boodschappen voor mij te doen vandaag.