Antwerpen met de museumpass

Het is eigenlijk al weer een tijdje geleden, maar ik kwam de foto's tegen en ik dacht, waarom niet? Ik boekte een weekendje Antwerpen, k...

Het is eigenlijk al weer een tijdje geleden, maar ik kwam de foto's tegen en ik dacht, waarom niet? Ik boekte een weekendje Antwerpen, klinkt wat banaal maar het voelde als vakantie. Ik had een ticket voor een voorstelling op locatie en plande mijn hotel in de buurt, in dit geval in de buurt van het MAS. Ik besloot in het begin van de week wat langer te blijven dan enkel die nacht en keek ook eens wat er te doen was. 

Het was het weekend na Antwerp Art, een weekend waarin de gallerijen hun beste beentje voor zetten en er van alles te doen is. Gelukkig lukt dat ook nog wel de week nadien, maar dan zonder de vele randanimatie. Ondertussen denk ik dat de meeste aan hun laatste weekend zijn of al de deuren hebben gesloten. Ik ging kijken bij DWM Gallery waar Klaas Rommelaere en Manon Kundig een aantal cadavre exquis hadden, een intrigerende combinatie van textiel en steen. 


En ik ging naar Otty Park om naar Els Dietvorst te gaan kijken. Ook een aantal andere gallerijen ben ik binnengelopen. 

Wat ik over het hoofd had gezien, was dat het vreselijk slecht weer ging zijn en ik dus niet zomaar wat zou kunnen rondlopen in de stad. Voor eten was ik ook al aangewezen op terrasjes en het stormweer maakte dat ook niet evident. De luifels en parasols waren lastig onder controle te houden. 

Op vrijdagavond had ik Nightwatch in het FOMU gereserveerd. Ik betaalde gewoon mijn ticket, de gewone tentoonstellingen lopen nu ook nog en zoals steeds, vind ik het FOMU wel fijn eigenlijk. Mous Lamrabat vond ik bijvoorbeeld een ontdekking, het tapijt geïnspireerd op zijn moeder is gewoon zalig.
Maar die nightwatch was extra geweldig! Jonge kunstenaars krijgen de ruimte om rond een thema te werken en tijdens twee avonden is er de opening. Nadien blijven de werken nog een maand ofzo in het museum. Momenteel zijn ze al weg, vrees ik, maar ik genoot met volle teugen van de energie en het enthousiasme. Ik praatte met verschillende van hen en ik huppelde stiekem een beetje door de zalen. Het voelde als een feestje, en in normale omstandigheden is er ook een feestje aangekoppeld, wisten ze me te zeggen. 
Issei Suda is een Japanse fotograaf die weinig bekend is in Europa, ondanks zijn meer dan zestig jaar carrière. Hij doet heel verschillende dingen, maar heeft een heel consistente stijl. Het kon me niet altijd even hard aanspreken, moet ik toegeven maar misschien was ik al te hard overdonderd door het jong geweld. 
Re-collect is dan weer een intuïtieve wandeling door een aantal aanwinsten van het museum van de voorbije jaren. Soms grappig omdat ik de werken zag tijdens de tentoonstelling, soms een ontdekking. 
Ik ging ook naar Red Star Line museum. Eindelijk, kan je wel zeggen. Het museum is de moeite om te doen en momenteel loopt er een tijdelijke tentoonstelling over de liefde tussen personen van verschillende landen. Best wel emotioneel bij momenten. En de film van Hans Op de Beeck was een mooie samenvatting. 
Boem Paukeslag is een tijdelijke tentoonstelling in het Letterenhuis dat de 100ste verjaardag van Bezette Stad, de publicatie van Paul Van Ostaijen wil herdenken. Ik vond deze tentoonstelling wel mooi, maar had nadien niet echt veel energie meer over voor de vaste tentoonstelling. 
Museum Mayer Van den Bergh kwam in het lijstje omdat ik de Dulle Griet wel eens wou zien na het lezen van Wildevrouw. Je moet de musea boeken via de site van de stad en de tijd die je krijgt is heel kort. Bovendien hebben ze alles heel uitgesplitst, alsof er dan meer te doen is, maar hierdoor had ik niet door dat ik iets specifiek boekte. Ik kon namelijk in de ruimtes van de vrouw des huizes. Ik vond het wat spijtig dat ik alleen ging, want het leek of in mijn tijdslot ik er dan alleen ging zijn. Maar dat leek enkel voor die ruimtes te zijn en ik werd bij aankomst meteen naar haar salon geleid, pas nadien zag ik de rest van het huis. Het is een museum dat sterk inzet op de app en dat liet ik een beetje aan me voorbij gaan. Ik kijk soms liever naar die gigantische schilderijen vol tierlantijntjes en details dan er een lange uitleg bij te horen. 
En dan was er Kunsthal Extra City, mijn laatste stop voor de trein naar Gent en ik heb het me niet beklaagd. De locatie is geweldig, een kerk en de werken zitten wel in mijn ideeënkader van feminisme, activisme en dekolonisatie. Ik liet me mee nemen op ontdekkingstocht. Een aanrader wat mij betreft en eentje om in de gaten te houden.


You Might Also Like

0 reacties