De weergoden waren me alvast gunstig gezind en het labo bleek niet groter dan een container en de twee vrouwen verwachtten me al. Ik had op voorhand de opties bekeken want ik moest afstappen in Antwerpen Zuid en ik werd in het Kiel verwacht. Nu was mijn oog gevallen op een treinstapper tussen het station van Berchem en het station van Hoboken Polder. Ik moest het ook opzoeken maar het bleek te bestaan en er reed op zondag een trein. Mijn afspraak viel zowat halverwege het parcours, dus ik kon kiezen of ik naar Berchem zou stappen of toch maar Hoboken Polder. 
Naar Hoboken Polder bleek iets korter, maar vooral ik was nieuwsgierig naar dat natuurgebied aan de Schelde. Ik had op voorhand de route opgezocht via routeyou, opgeladen in komoot en in beide richtingen aangepast aan mijn tussenstop voor de test. Soms ben ik verbaasd over mezelf, ik had ook nooit gedacht dat ik zoiets zou kunnen, laat staan dat ik er plezier in zou vinden om zoiets uit te zoeken. 
Op zoek naar de rood-witte strepen dus. Ik wandelde door het groen tussen woonblokken en kon de wandeling goed volgen. Af en toe moest ik eens spieken op de app, maar meestal zag ik niet lang daarna de strepen terug. 
Ik liep door woonwijken, zag zwerfafval, kinderen op speelpleintjes, volwassenen die praten of al eens riepen naar die kinderen. Het voelde als een ontdekking, anders dan wat ik associeer met het Kiel of Hoboken. 

En natuurlijk was er een brug over de spoorweg, ik zeg natuurlijk omdat dit al zowat bij elke wandeling het geval was en ik geen held ben in die dingen. Meestal ben ik me op voorhand van geen kwaad bewust, dus zo goed ben ik nog niet in het opzoeken van wandelroutes. 
De lucht deed vaak dreigend, maar het bleef droog en het was ook warm. Mijn trui en jas had ik al uitgespeeld, toen ik bij de Hobokense polder kwam. Ik bereikte het via de zijkant van een parking van een industriegebied. Maar het was meteen dik in orde eigenlijk. 
Zodra ik in het bos was kon ik kiezen tussen meerdere wandelingen en vooral het werd stil. Ik hoorde geen trein, geen snelweg, wel vogels en de wind. Het gebied is relatief groot en ik kwam een handvol wandelaars tegen. 
Er liggen een aantal grote plassen waar je de vogels kan spotten van achter een wand. Heel mooi gedaan en voldoende ruim om het met meerderen tegelijkertijd te doen op een redelijke afstand van elkaar. 
Er was ook een vlonderpad in het meer moerassige stuk. Ik denk dat het zeker voor droge voeten zorgde en het had toen nog niet geregend. 

Ik liep door twee begrazingzones en deze keer was het ook prijs, ik zag de beesten al van ver en ze leken me toch een beetje te dicht bij het pad naar mijn goesting. Maar ze keken amper op. Ik was blij om het poortje na mij te sluiten en zag een vrouw met haar kind op de dijk staan. Ze maakten foto's en terwijl zij naar de dieren gingen kijken, besloot ik de dijk naar boven te klauteren en de GR te verlaten. 
Ik keek naar de Schelde en besliste langs de rivier naar de stad te wandelen. Misschien kon ik nog een museum mee pikken of iets anders doen. De eerste druppels dreigden maar het leek loos alarm te zijn, dus deed ik mijn jas weer uit. Gelukkig had ik mijn drinkfles bij. 

Het pad langs de Schelde was niet overal even mooi, ik passeerde ook industrie en de gezonde lucht van de polder kreeg een andere geur. Op een bepaald moment was het zelfs niet meer mogelijk om langs de Schelde te lopen en werd het echt een stuk industriegebied, wel met een mooi fietspad maar geen wandelpad. In een braakliggend stuk dat ik over moest omwille van werken begon het harder te regenen. In de verte had ik al de bliksem gezien en ik zag ook wel de vreemde kleuren. 


Maar soms ben ik een zondagskind en ik stapte zonder al te veel regen naar de kaaien. Ik zag de stad dichter komen, met de torens en de skyline. Deze verbindingsweg wordt door veel fietsers gebruikt, maar dichter bij de stad dook ook het voetpad weer op, zodat dit een zorg minder was. 

Ik besloot de nieuwe tentoonstelling in het Fotomuseum een andere keer te gaan zien, ik had geen zin om te kijken of er nog openstaande tijdsblokken waren. Eerst zou ik iets zoeken om te eten, het was bijna drie uur later en de middagpauze was al bijna voorbij. Ik zag het terras van Ottomat, niet het meest aantrekkelijke terras langs een weg waar auto's voorbij rijden, maar het was leeg en ze bakten nog pizza's, dus zo deed ik mijn eerste terras in Antwerpen. Totaal onverwacht, maar het deed deugd.