A room of one's own

 Ik leen even de titel van een boek van Virginia Woolf voor deze blogpost. Ik heb het boek nog niet gelezen maar begrijp dat het een pleidoo...

 Ik leen even de titel van een boek van Virginia Woolf voor deze blogpost. Ik heb het boek nog niet gelezen maar begrijp dat het een pleidooi is voor een eigen ruimte om creatief te zijn, je zelf te ontplooien, een ruimte voor jezelf, waar niemand zich mee kan/mag moeien. Misschien zie ik het te rooskleurig. Ik woon alleen en de voorbije maanden zijn me een paar dingen duidelijk geworden. Ik gebruik niet de volledige woonruimte en ergens is dat wel jammer. Anderzijds ben ik ook niet gebonden aan de functies van de woonruimtes. Ik kan mijn naaimachine op mijn keukentafel zetten en ik kan diezelfde tafel ook gebruiken als bureau tijdens het vele thuiswerken. Het is soms leuk om eens een korte pauze achter mijn naaimachine een paar naden te zetten. Maar het is misschien een beetje uit de hand gelopen. Er bleven projecten liggen op die keukentafel en patronen kwamen er ook bij. Voor mijn mentale rust bleek het beter om mijn naairuimte op de eerste verdieping aan te passen naar een werkruimte. Een duidelijke start en vooral einde van mijn werktijd. De pc kan mee naar beneden verhuizen, maar ik check mijn werkmailbox niet meer en log uit op teams. Dus was er meer ruimte aan de keukentafel, al zit ik nog wel eens beneden om af te wisselen of als een pakje wordt geleverd. 

Ik stoor me er op zich niet aan, breien en naaien is mijn hobby en voor mij kan een mandje wol gerust in de boekenkast staan of kan er al eens gestikt worden onder het fijne licht van de lichtstraat in mijn living. Er mocht toch niemand binnen de voorbije tijd en ik vind eigenlijk ook niet dat iemand zich moet moeien. Het is mijn ruimte. 


En plots zei het klik in mijn hoofd. Ik zette die laatste tafelpoot dan toch in elkaar, nadat ik die weken genegeerd had omdat het maar niet wou lukken. Ik heb nog steeds een onderdeel over, maar dat leek me niet problematisch om het tafelblad op te leggen en ik verhuisde mijn naaimachine. En mijn overlock van beneden naar de zolder. De twee veluxen zorgen daar voor voldoende licht. Ik had in de eerste lockdown een tafel besteld die ik zelf boven zou krijgen. Ik koos voor rode poten en die passen mooi bij mijn schommelstoel, puur toeval want daar had ik niet aan gedacht. 

Nu blijkt er ruimte voor een tweede ernaast mogelijk te zijn. Ik keek al eens bij de Zweden op hun site en dezelfde tafel is er niet meer, dus denk ik dat ik voor een tafel ga die verstelbaar is in de hoogte, het worden toch andere poten en dan kan het nog functioneel zijn, vb omdat ik daar mijn snijblad op kan leggen en wat rechtstaand werken. 

Dat er ook nog plinten bij moeten, negeer ik efkes, ik zal alles wel in het midden plaatsen als die familieleden over de brug zouden komen. De ingebouwde kasten bevatten mijn voorraad en er moet nog wel hier en daar wat een plaatsje in die kasten krijgen. Als er nog plaats is #schaterlach. 

En zo verhuis ik mijn hobby dan toch naar de zolder. Tussen het over en weer dragen ging ik al eens in de schommelstoel zitten en ik vergeet eigenlijk altijd hoe leuk ik dat vind. Al vermoed ik dat ik ook wel nog vaak gewoon beneden in de zetel zal breien of ook daar stof knippen, maar het geeft ergens ook weer wat rust dat mijn living wat leger wordt. Eens zien hoe lang ik het deze keer volhoud. 

You Might Also Like

1 reacties

  1. Als het een tip kan zijn, eventueel: ik kocht bij onze vrienden de Zweden een hogere tafel, en ik ben daar erg blij mee (of vooral: mijn rug is daar erg blij mee) bij het knippen en spelden en zo. Machines op een tafel van gewone hoogte, het manuele werk aan de hogere tafel. Staand. Werkt prima.

    BeantwoordenVerwijderen