Ik werkte zowat heel de maand maart aan twee projecten, ik had een deadline voor twee van die projecten die samen viel. Geen goed idee en ik heb een aantal keren gevloekt. Tegelijkertijd gaf het ook wel rust dat ik niet moest kiezen. Ik zou breien of borduren, geen keuze tussen welk project. 

Ik had me opgegeven voor Audrey in Unst van Gudrun Johnston. Ik schreef eerder over de wol die ik jaren geleden kocht in Stockholm. Ik koos voor de nieuwe release van het patroon voor de zekerheid en ging voor de fitted versie met lange mouwen. Al besefte ik dat ik misschien toch voor driekwart zou moeten gaan. Het fijne aan het patroon is het detail op de voorpanden, supersimpel en blijkbaar een gekend patroon uit Shetland. Audrey verwijst ook naar die bekende Audrey, Gudrun dacht dat Hephburn dit wel zou dragen eigenlijk (en ik denk dat ze gelijk had). 

Ik was niet zeker of het me zou lukken. De mouwen leken maar te blijven duren, al was ik er gerust in dat ik voldoende wol zou hebben. Ik had zelfs bijna een halve streng over, wat eigenlijk bijna zonde leek. De wol is fantastisch, van kleur, van zachtheid en tegelijkertijd van structuur. Ik plukte redelijk wat restjes uit de draad maar het stoorde me niet echt. Integendeel. Ik breide de boord tussen de mouwen door en op deze manier vond ik het wat minder saai en kon ik op één van de foto's op instagram ook met een halve mouw staan. Het patroon werd ondertussen opnieuw gelanceerd en komt ook in een A-line versie, ook mooi!
Knopen kiezen bleek een sinecure, maar ik ging voor de grijze. Aangezien ik wel vaker bij Jo De Visscher knopen kies had ik er voldoende (trouwens, ik merkte dat ik in een ander kledingstuk verschillende knopen gebruikte, een heel klein detail). Ik heb de trui nog niet af gedaan, het is gewoon perfect voor het tussenseizoen en past door de grijze kleur op zowat alles. Grijs maar zeker niet saai.