Het museum verspreidde een oproep voor mensen die zin hadden om mee te borduren voor de personages van de tentoonstelling. Elke woensdag zouden ze samen komen in het museum om samen met de kunstenaar kruissjessteken te naaien. Ik hoorde van het project bij de start van de eerste lockdown, toen ze overschakelden op online contacten. 
Ik schreef me in en kreeg een pakje thuis toegestuurd met draad en een tekening op canvas. Ik kon er aan beginnen. Als kind heb ik wel vaker kruisjessteken gezet, maar ik was een beetje vergeten dat het toch ook wel traag gaat. Ik kreeg een strook met auto's en bussen en probeerde op tijd de lap af te werken. Toen ik die in Borgerhout bij Klaas ging afgeven, omdat ik toch in Antwerpen was voor een andere tentoonstelling, toonde hij me de poppen. Levensgrote poppen bekleed met de verschillende lappen, toegestuurd uit Kortrijk, Antwerpen en daarbuiten. 
Dark Uncles bevat heel wat familieleden van Klaas, zoals zijn grootouders die je hieronder ziet. Het grappige is dat Klaas zijn grootouders in de gemeente wonen waar ik vandaan kom en hij er ook nog vaak is. We delen een stukje van onze jeugd, de regio en de tijd. Hierdoor moet ik wel grinniken bij bepaalde details. 
Hij maakte ook zijn ouders, nonkels en tantes, neven en zijn twee beste vrienden. Er zijn ook honden of andere voorwerpen. Je herkent hem zelf ook op de schilderijen. Hij borduurde ook heel wat lappen en maakte de ontwerpen. 
Als maker werden we uitgenodigd op de opening en kregen we een specifieke badge waardoor we elkaar konden herkennen. Het zorgde voor een hoop leuke babbels. Ik ontmoette vrouwen die meerdere lappen hadden genaaid, sommige omdat ze hoopten op een leuke ontmoeting tijdens de ateliers of omdat ze dankzij de lockdown konden mee doen. Ook hun echtgenoten die vertelden hoeveel tijd er in kroop. Het was vaak grappig dat het vooral mannen waren die vroegen hoe lang je dan over zo'n lap deed of een opmerking maakten over stukken waar geen kruisjessteek op zitten. Ik hoorde van een vrouw van wie de laatste lap in de post verloren was gegaan, ze was er het hart van in en ik kon er zo in komen. Al die tijd! 
De poppen bevatten veel details en het was leuk om op zoek te gaan naar mijn twee lappen. Ik wist dat beide op de achterkant van een been zaten, maar het was zoeken naar die tweede. Niemand die raar keek dat ik even op handen en voeten ging zitten om de onderkant van een pop te controleren. Bingo! 
De tentoonstelling werd goed onthaald op de opening, maar dat was voor een gemakkelijk publiek dat zich ook verwant voelde met de creaties. Het lijkt me ook leuk voor anderen, zeker voor mensen die van handwerk houden. Het is best indrukwekkend om te zien wat allemaal mogelijk is met kruisjessteken, voor wie er aan twijfelde. Ik heb niet de goesting gekregen om voor mezelf ook een werkje op te zetten, maar ik heb er wel van genoten en vind het resultaat indrukwekkend. Aan de tentoonstelling kan nog verder geborduurd worden, met andere familieleden of vrienden maar ook met andere dingen. Benieuwd wat Klaas nog bedenkt