Ik ging donderdag eindelijk terug naar Ossekop om het resultaat van vijf fantastische weken op te halen. Ik schreef me in op een keramiek workshop, wat ik al lang eens wou proberen maar geen zin had in een lang engagement, want wat als ik het niet leuk zou vinden. Of wat als ik het wel leuk zou vinden en een nieuwe hobby erbij willen? #schaterlach

Het werden vijf intensieve avonden. Ik had er geen idee van wat ik kon verwachten. En bij sommige termen hoorde ik het in Keulen donderen. Ik had vooral het beeld van Demi Moore in gedachten en dat wou ik. Zo simpel kan het leven zijn. 

Zo simpel is het echter niet. De lesgeefster zei dat ik goed bezig was tijdens die eerste les, maar ik had er geen idee van wat ik aan het doen was. Ik deed maar wat en was serieus onder de indruk van wat er gebeurde. Na die eerste les was ik bekaf, ik wist niet meer wat ik die ochtend had gedaan, terwijl het een drukke werkdag was geweest. Ik was moe en volledig ontspannen. 

 

Na een les draaien volgde een les afdraaien, waarin dat ringetje op de onderkant van de potjes werd gemaakt. Er sneuvelden hier en daar wel een paar potjes of potjes werden terug een hoopje klei. 
Ik had er vijf die in de oven gingen en dat waren er wat minder dan bij de andere en zeker ook wat meer sukkeltjes dan bij de andere. Maar ik had wel vier avonden een compleet leeg hoofd. 

Het derde potje was nog wat meer een twijfelgeval, maar kijk, ook marsepeinen patatjes mogen een potje krijgen. Ze zijn zeker wat wonky maar ik ben er best wel blij mee, ik heb ze zelf gemaakt. Ik kan me inbeelden dat ik me nog wel eens ga deelnemen, ik denk niet dat het een nieuwe hobby wordt, waardoor ik van alles in huis ga halen.