Ik dacht van nog eens een paar boeken hier te overlopen. Niet geheel onverwacht is het lezen wat stil gevallen na de zomer. Of misschien lag het boek mij minder na dit postje van augustus. 

Ik las Tekens van leven van Frederik Willem Daem, nadat ik hem op Bijloke Wonderland hoorde vertellen over zijn boek. Het vreemde is natuurlijk dat het boek zich op café afspeelt, zo'n café waar de stamgasten elkaar door en door kennen of eigenlijk misschien ook niet maar wel veel tijd doorbrengen met elkaar. Heel vreemd om te horen als je moet gaan reserveren voor een plaatsje of zoals nu, gewoon thuis iets moet drinken en niet eens in gezelschap. Het boek beviel me bij het begin, maar naarmate het verhaal vorderde kreeg ik het lastig, wat te ver gezocht, wat te veel beschrijvingen waar ik van fronste,... Het werd lastiger om eens door te lezen. Ik had het wat gehad met het personage. 

Het boek waar ik heel hard naar uitgekeken had, was Oogst van Sien Volders. Ik schrapte meest, want ik heb ook hard uitgekeken naar Bruna van Hannelore Bedert en vreemd genoeg ben ik daar nog niet verder dan een paar pagina's geraakt. Het was vermoedelijk het moment niet. 

Oogst is het tweede boek van Sien Volders, na het ijzersterke debuut Noord. De verwachtingen zijn dus hooggespannen en hier en daar las ik dat dit boek ze niet inlost. Ik ben het daar niet mee eens. Het is moeilijker om nog eens zo te verrassen, maar dat maakt dit boek er niet minder goed om. We volgen Alina en Lucian, die uit Roemenië naar Italië trekken. Om heel simpele en herkenbare redenen. Ze komen in een andere situatie terecht dan ze hadden verwacht, maar blijven niet bij de pakken zitten. Het verhaal wordt niet verteld door de personages verder te gaan doorgronden, maar ingevuld door de beschrijvingen van het landschap, de omgeving, kleine dingen. Heel sterk.Herkenbaar en ver weg, misschien is dat ook wel een goede omschrijving van Vertel het iemand van Rachida Lamrabet. De boekenwinkel deed in de eerste lockdown een oproep en je kon hen mailen voor tips. Ik wou een boek van Rachida Lamrabet en dit stelden ze me voor. Amazigh is een jonge Marokkaan die als soldaat aan de Franse frontlinie terecht komt. Zijn dagboek houdt hem overeind en zorgt tegelijkertijd voor zijn veroordeling. Hij vertelt zijn verhaal vanuit de gevangenis aan zijn vader die als Fransman door Marokko trok om te tekenen.