Ik liep hier al een tijdje over te sjieken, maar toen ik de titel had bedacht en nu met de beslissingen ga ik het toch proberen verwoorden.  

Het is een beetje typisch, het cultuurseizoen begint zo eind september - begin oktober. Normaal. De scholen zijn al efkes open en de verkoudheden staan goedkoop. Je komt dan in zo'n theaterzaal en de lucht is daar wat droger. Je hoest heel de dag amper, maar voor je het weet, een hoestbui, een kriebel die je niet kan onderdrukken,...

Het cultuurseizoen begon dit jaar hier en daar wat vroeger, om de zomer in te halen, soms buiten, soms binnen. De ventilatie was beter, de temperatuur vaak een stuk kouder in de zaal. Met een kriebel in je keel werd je echt lastig, een reflex bij degene die in je buurt zitten, en elke kuch weergalmt meer dan anders.

Ik had een hoop uitgestelde voorstellingen en dan ook me laten verleiden tot nieuwe voorstellingen, om de sector te steunen, omdat het veilig kon, om mijn werk eens achter te laten, om eens onder de mensen te komen,... En soms voelde ik me lastig, als het per bubbels te doen was, ook al besef ik dat de financiële moeilijkheid en het enorm organisatietalent dat van organisatoren wordt gevraagd. Heel veel inspanningen voor weinig inkomsten. Ik las ergens dat ze er niet langer in slagen om het belevingsaspect te garanderen, het avondje uit met napraten in de foyer of het café, is niet meer mogelijk, maar voor personen die voor de kunt komen kan het nog wel. 

Ik had tot nog toe (zijnde voor de verstrenging in Brussel) al twee voorstellingen die geannuleerd of verplaatst waren omwille van quarantaine of positieve corona-testen. Ik zag ook al bijzonder geëmotioneerde acteurs of muzikanten het publiek bedanken omdat ze waren komen opdagen. Zelf zat ik ook al met de tranen in de ogen, gewoon omdat ik besefte hoe hard ik het gemist had en hoeveel deugd het deed, los van wat ze brachten. Bij de laatste voorstelling in Ntgent, zag ik veel mensen die in hun eentje kwamen, we babbelden wat, omdat we elkaar kennen omdat we dikwijls naar toneel gaan of gewoon omdat we beseffen hoe kwetsbaar we zijn. 

Ik zat vrijdag op een optreden in de Botanique in Brussel toen het bericht kwam van de verstrenging van de avondklok en andere maatregelen in Wallonië. Brussel volgde daags nadien en ik zag twee voorstellingen geschrapt worden. Ik kreeg de boodschap van een zaal dat ze met de nieuwe regels van de bezetting hun capaciteit in de zaal zagen verminderd worden van 130 naar 65 en ze dus afzagen van de voorstelling. De voorstelling had nood aan een groot publiek en zij ook financieel. Bij een andere voorstelling was de repetitie onderbroken door het wachten op het resultaat van een covid-test en de première uitgesteld en dus zochten ze een nieuwe datum. 

Ik begrijp het, de cijfers zijn dramatisch, maatregelen zijn nodig en ik voelde de bui al hangen. Deze flandrien houdt niet van rijden naar de bergtop maar droomt liever weg bij een landschap dat via een podium in haar verbeelding wordt geschilderd. Ik wandel liever in ruime zalen van musea, kijkend naar de Vlaamse meesterwerken dan opgeschrikt te worden door het geluid van een watervogel of een kruipend ding. Ik heb alvast een hoop boeken naar mijn bunker gesleept en hoop mijn gedachten stil te kunnen leggen. Ik besef dat ik op veel vlakken absoluut niet te klagen heb, en ik besef heel goed waarom het moet, maar toch komt het hard aan. Ik hou niet van vals plat.