Pinoy kwam wat mensen begroeten, ze popelde om er aan te beginnen en het lijkt inderdaad langer te duren voor iedereen op zijn of haar plaats zit. Zeker als ze dan nog niet de aanwijzingen volgen. Maar het was een mooie avond, in Gent regende het en iedereen was blij van elkaar terug te zien en nieuws te horen. 
Doordat ze al vroeger opgekomen was, was het niet helemaal duidelijk wanneer ze in haar rol kroop, vooral ook omdat Rosa misschien toch wel dicht bij haar staat. Een vrouw die protesteert tegen het verdwijnen van deze groene oase. Ze rekent op onze hulp, we hebben toch onze slaapzakken bij en dan gaat er ook tijd zijn om elkaar beter te leren kennen, doorheen de weken. Er sluipen persoonlijke aansprekingen doorheen de tekst. 
 Haar zoon begeleidt haar op gitaar, of doet zijn goesting zoals zij beweert. Het is een aangrijpend verhaal, waarvan de deeltjes langzaam op hun plaats vallen, haar vader, haar job, haar schooltijd en waarom we nu hier zijn. Pinoy komt heel authentiek over en je voelt je meegetrokken in haar verhaal. Een krijsende meeuw die overvliegt versterkt dit enkel door de manier waarop Pinoy het in het verhaal weeft. Dit voelde niet als een smeet maar als een sterke prestatie van iemand met heel wat ervaring op de teller. En zo wil ik haar ook wel vaker aan het werk zien.