Ik loop het terrein op en volg de pijlen. De man staat met een spuitbus om mijn handen te ontsmetten. Ik maak een grapje en loop verder. Aan de kassa vraagt men mij: “ben je alleen?” Ik knik. “Ja maar, er komt niemand meer?” Ik bevestig nog eens en laat mijn ticket scannen. 

Ik word doorgewezen en neem mijn stoel. Hij gaat me begeleiden naar mijn plaats: “ben je alleen?” Ik bevestig nog eens en de moed zakt me een beetje in mijn schoenen. De bubbels worden op een groene mat geïnstalleerd en eigenlijk is dat wel een goede manier om met de wisselende grootte van bubbels om te gaan. Vanaf het podium worden de matten gevuld en daarna blijf je in je bubbel en ga je enkel mensen kruisen als je naar het toilet gaat of gaat roken. Ik koos een mat aan de zijkant van de hoofdtent. Elke mat heeft ook een tafeltje, sommige met een plantje op en natuurlijk is er overal een QR-code om te kunnen bestellen. 

Anders dan bij de vorige optredens of voorstellingen die ik deed, merk ik dat ik omringd word door groepjes. Ik laat het niet aan mijn hart komen en bestel wat aan de bar. Ik vind het echt fijn dat Democrazy ook single bubbels aanbiedt en ik snap dat het voor hen niet evident is. Als een koppel op de mat in de zijtent wil gaan zitten, valt op dat het zicht op het podium daar toch niet zo goed is. Ze proberen het op het randje van de mat en ik stel hen voor om wat op te schuiven zodat ze in de gang kunnen zitten en we toch de afstand respecteren. 

Uiteindelijk besluiten we om mijn eiland te delen en het komt heel spontaan. Ik zeg dat ik me wat ambetant voel dat ik ook zo veel plaats krijg, zij wuiven dit weg en vragen of ik nu twee tickets moest kopen. Wel fijn dat ze dit ook hadden gemerkt, ze checken een aantal keren of de afstand voldoende is voor mij en het voelt heel normaal om met vreemden samen te zitten, iets te drinken en te genieten van muziek. Als ze nog eens bestellen, bieden ze me een pintje aan en we klinken van op afstand. "Zolang we dit nog mogen," lacht ze. 

Zo voelde het voor deze periode ook altijd, de reden waarom ik het nooit erg vond om alleen te gaan. Thuisblijven omdat ik geen vriend of vriendin vond om mee te gaan, omdat er geen babysit te vinden is, of wat voor reden dan ook. In een theaterzaal schuif je gewoon aan in de rij, op een optreden sta je tussen iedereen en eigenlijk voelt het zelden echt alleen of eenzaam. Ik geniet er ook wel van dat ik het kan doen en de muziek zorgt voor energie. Ook als je moet blijven zitten en enkel maar kan mee klappen of zingen. School is Cool had hun set wat aangepast en het was genieten.