Bijloke Wonderland is een fijn zomerfestival op de Bijlokesite, rekening houdende met alle maatregelen, met gratis en betalende activiteiten. Op de tribune worden afwisselend rijen voor bubbels van twee en rijen voor enkele bubbels gevuld. Het vraagt wat discipline van het publiek blijkbaar om instructies te volgen, maar het was supergoed georganiseerd.

Ik koos een lunch op dinsdag in de laatste week van mijn verlof. De vegetarische lunch wordt elke week door een ander Gents restaurant bereid en ik had geluk want het was één van mijn favorieten: Aywa, lekker Libanees, al moet ik zeggen dat ik nu misschien wat minder enthousiast was. 

Maar natuurlijk ging het om Interbellum, een voorstelling met Gorges Ocloo en Astrid Stockman. Ocloo zag zijn première de lucht in gaan de afgelopen maanden en bokste een alternatief in elkaar met Stockman. Ik ben al langer fan van Ocloo en heb genoten van de instagram-concertjes van Stockman, dus de keuze was snel gemaakt. 
Interbellum vertelt het verhaal van een koppel te midden in een pandemie, dat noodgedwongen apart leeft. Hij is plantkundige maar werkt als vrijwilliger in de frontlinie in de zorg. Zij had dit ook willen doen, maar aangezien ze risicopatiënt is, kon dit niet doorgaan. Hij schrijft haar brieven en zij reageert met haar muziek. Er waren de banaliteiten, maar vooral het gevoel van missen en leegte. 

De teksten en de muziek riepen bij me een heel sterk gevoel van herkenning op en toen ze Mia als laatste nummer coverden, kreeg ik een krop in de keel en kwamen de tranen heel dichtbij. Het was al bij al kort, korter dan de aangekondigde driekwartier maar het liet wel een sterke indruk achter.