Ik bestelde - per ongeluk - vrijdagnamiddag een ticket voor De moeder en de drie soldaten van Het Gevolg in Oostende. Per ongeluk, dat het vrijdagnamiddag was en niet zaterdag, want de voorstelling wou ik natuurlijk wel zien en dus begon mijn verlof wat vroeger, of wat later, want met de Gentse feesten ging ik de vrijdag ook al mee pikken.

Het was mijn eerste voorstelling sinds begin maart en ik keek er enorm naar uit. Al zolang ik naar Theater aan Zee ga, vraag ik me af waarom ze niks organiseren in het amfitheater. Ik vermoed omdat het geluid te veel de andere zalen zou storen en de meeuwen zorgen ook wel voor wat spanning. Of toch achtergrondgeluid en soms zelfs iets meer nadrukkelijk.

Op voorhand kregen we duidelijke instructies, handen ontsmetten bij het binnenkomen, afstand houden bij het aanschuiven, mondmasker op tot je plaats, wachten op je gezelschap en als bubbel aanschuiven,... Allemaal logisch, maar blijkbaar toch wel moeilijk. Ik moest zelf wat zoeken wat nu de ingang was en ik wou ook eerst naar het toilet. Ik moet zeggen, ik had er op voorhand wat tegen op gezien om als single bubbel te gaan, het zou zo hard opvallen dat ik alleen ging en daar had ik misschien geen zin in. Al viel het eigenlijk wel goed mee, we lieten voldoende plaats tussen de bubbels en het was in vergelijking met Theater aan Zee eigenlijk best comfortabel, zo alleen op een bankje met een stip tussen mij en de volgende bubbel en niet nog wat dichter schuiven om nog een extra persoon te laten zitten.

De voorstelling was prachtig, een oude tekst van Ernest Claes, ja, die van de Witte over een moeder in 1917 die haar zonen naar het front had weten trekken en plots drie soldaten onderdak moest geven. De soldaten werden door vijf Afghaanse vluchtelingen gespeeld die hun verhaal vertelden. De grote verschillen die er bij aanvang lijken te zijn, verdwijnen langzaam en ze vinden elkaar en leren elkaar appreciëren. Het was best emotioneel bij momenten. Twee van hen vertelden over Brussel Noord en ik kreeg een krop in de keel, ik heb ze daar al vaker zien rondhangen en slapen.

Vandaag had ik een tweede voorstelling. Moving Ballads van Femke Gyselinck, een voorstelling waarvoor ik een ticket had gehad in de Vooruit maar dat door corona in het water was gevallen. Bij het aanschuiven werden we een poncho aangeboden, ik vroeg nog of het nodig was. Er waren al wat bubbels geweest en ze verwachtten het niet meteen. Het was ook lachen. "Bent u een koppel?" "Ja, maar mijn vrouw is thuis, ik ben een bubbel op mezelf vandaag." "Ah, dan mag u niet bij mevrouw gaan zitten maar moet u twee stippen tussen laten."

De aankondiging was duidelijk: bij de eerste keer regen, die ze niet verwachtten, zouden we wachten tot het droog was en de vloer weer drooggemaakt kon worden, bij de tweede keer zou de voorstelling stil gelegd worden. De drie vrouwen kwamen op en gingen achter de synthesizers staan, de man kwam op en ademde diep. Hij had nog maar twee, drie danspasjes gedaan of daar kwamen de druppels. Hij kreeg applaus, terwijl iedereen zijn poncho bovenhaalde. Maar een half uur later was duidelijk dat het niet zou lukken om nog op te treden. We konden om 21u nog aansluiten, of toch een gedeelte maar de technieker gaf toe dat de kans groot was dat het zou blijven regenen. Als buienradar deze keer wel gelijk kreeg...