Ik keek naar de cijfers, zag de kaart verder ingekleurd worden, gemeenten waar familie woont, ik las de analyses, de reacties, de meningen... Ik waste mijn handen nog een keer, stikte nog wat mondmaskers en keek hoe moeilijk regels gevolgd kunnen worden. Niet dat ik er zelf altijd in slaag hoor. Na de voorstelling was mijn reactie ook om recht te staan en te vertrekken in plaats van rij per rij zoals de vrijwilligers aanduiden.

Ik probeerde te relativeren, voelde weerstand want ik heb ook wel zin in vakantie. Ik zie nog steeds weinig mensen, hield ik me voor, maar ik doe wel voorstellingen en concerten, waar ik voorzichtig ben, maar ook wel een risico. Net zoals boodschappen en eens iets gaan eten.

Ik sprak af met iemand die ik niet kende. We gingen wandelen en ik probeerde te tellen hoeveel mensen ik had gezien. Toen mijn lijf 's anderendaags protesteerde ging ik in overdrive. Was het de traditionele zomervermoeidheid of was er meer aan de hand? En voelt mijn keel nu anders? Of is dat ook maar van vermoeidheid?

Het zorgde voor stress.

Nu ik terug een paar voorstellingen deed besef ik hoe hard ik het gemist heb, het vult een leegte en brengt me buiten. Ik heb nog wat tickets voor de komende periode, ook in open lucht vaak en vol met mondmaskers en veiligheidsvoorschriften, maar voorlopig plan ik niks meer bij.

Ik annuleerde mijn hotel in Oostende omdat ik besefte dat ik liefst thuis ben. Ik zou natuurlijk kunnen gaan wandelen en genieten van de zeelucht, maar ik kan ook in Gent wandelen. Ik kan hier ook ongestoord naar Netflix kijken, breien, lezen, me vervelen,...