Dag 122: Muilband

Ik ging niet meer tellen, maar deed het voor deze keer toch. Zaterdag zag ik voor het eerst mijn grootvader terug. Hij leeft in een woonzorg...

Ik ging niet meer tellen, maar deed het voor deze keer toch. Zaterdag zag ik voor het eerst mijn grootvader terug. Hij leeft in een woonzorgcentrum en de vorige keer dat ik naar mijn familie ging, drie weken geleden, mocht hij nog geen bezoek krijgen.

Ik denk dat ik hem eind februari voor het laatst zag, hij was toen vaak moe en soms ook verward. Hij moest soms zoeken naar mijn naam, maar meestal viel het wel mee, als ik de verhalen van de andere kleinkinderen hoorde. Hij werd vaak emotioneel en bleef mijn hand vasthouden, of hij negeerde ons compleet en viel in slaap.

Mijn pa kwam me ophalen en het was wat bang afwachten. Ik weet dat hij wel een aantal keren gebeld heeft of ging gaan zwaaien aan het raam, maar het zorgde tegelijkertijd ook voor onrust van zijn kant. Bovendien betekende het ook een gedoe om de verzorgkundigen te verwittigen, hem aan het raam te krijgen en dan de onrust dat het dat maar was. Helemaal anders dan op andere momenten waar we gewoon de namiddag in zijn kamer gaan zitten, wat praten, tv kijken en gewoon zien hoe we hem wat gezelschap kunnen houden. Mijn pa vertelde dat hij ook vaker verward was.

"Ja maar, zo'n zelfgemaakt mondmaskertje gaat waarschijnlijk niet mogen," zegt hij als we uitstappen. Het lukte en mijn temperatuur was goed. We ontsmetten onze handen nog een extra keer en nemen maar de trap om naar zijn kamer te gaan. De gordijnen waren dicht toen we binnenkwamen maar hij was wel wakker. Hij herkende me niet, zelfs toen ik mijn mondmasker wat naar beneden deed, maar hij was ook nog wat aan het grommen van zijn slaap. Later stelde hij me voor aan de zorgkundige als zijn petekind, wat me wel plezier deed, ik had alleen mijn naam gezegd en hij gaf zelf de relatie, en niet enkel kleinkind maar ook petekind. Hij bleef ook zijn gewone zelf, met wat averechtse antwoorden naar de zorgkundige die koffie kwam brengen, vragen of we de mensen op de foto's kennen,... We hadden een discussie over de Tour de France, hij zag de renners toch rijden, wat had ik het dan over computers?

Het grappigste moment was toen hij vroeg of we nu allemaal muilbanden dragen. Aangezien ik al door had dat hij wel wist wat er gaande is, antwoordde ik maar vrolijk dat het mode is. "Wat gaan ze nog allemaal uitvinden," schudde hij het hoofd. We moesten lachen, het was een opluchting om hem te zien en te merken dat hij nog voldoende zichzelf is, ondanks de maanden die voorbij zijn gegaan.

Wat opviel toen we vertrokken en onze naam nog eens moesten doorgeven, is hoeveel personen geen bezoek kregen, hele pagina's bleven wit. Het is natuurlijk gedoe met mondmaskers, temperatuur controleren en zo. Maar het is ook nog steeds met een dubbel gevoel, schrik om hem te besmetten zonder het te beseffen.

You Might Also Like

1 reacties