Collage

Voor de zomertentoonstelling ging het Museum Dr Guislain aankloppen bij het Coupee Collage Collectief, een kunstenaarscollectief dat werkt ...

Voor de zomertentoonstelling ging het Museum Dr Guislain aankloppen bij het Coupee Collage Collectief, een kunstenaarscollectief dat werkt met - u raadt het goed - collages. Het museum is zonder twijfel de reden waarom ik een museumpass kocht en ik reserveerde mijn tijdslot de dag zelf. Veel keuze was er niet meer, per twee uur zijn er 45 plaatsen ofzo. In het museum is een parcours uitgestippeld met pijlen en soms zijn er extra instructies, zoals maximum één persoon in een kleinere ruimte ofzo. Een mondmasker is uiteraard verplicht en er is ontsmettingsgel. Ik mocht wel de vaste tentoonstelling skippen, al is die ook wel de moeite als je al lang niet meer in het museum bent geweest. Sinds oktober is die vernieuwd en is de focus wat verlegd en oogt het wat moderner. 


Ik koos meteen voor de collages aan de overkant. De kunstenaars lieten zich inspireren door de geschiedenis van het museum, de sfeer die er hangt, het archief en dan al zeker de testen waarbij patiënten dingen moeten groeperen of rangschikken om op basis hiervan hun diagnose te bepalen. Oh, daar zou ik graag eens een boompje over opzetten. 
Collages bestaan in veel vormen. Brunhilde Borms bijvoorbeeld knipt niet in de afbeeldingen, ze plooit en en assembleert tot het wordt wat ze wil. Soms is het wel wat kijken om te zien dat er aan het beeld "geknoeid" is. 
David Delruelle plaatste de figuren dan weer op een kleurrijke achtergrond. Deze heet - denk ik - plan your escape. Het leek me zo typisch voor deze dagen, maar het zou ook één van de andere kunnen geweest zijn. Hij had trouwens ook heel mooie zwart-wit foto's.
Er hangt een hele rij foto's met een plaatje voor. Op het plaatje staat - denk ik - een orgaan en dan vermoed ik dat die persoon een hartkwaal heeft of iets aan zijn longen. Uiteraard moest ik het ook eens testen. Aangezien er zo weinig volk was, was het perfect mogelijk om op je voetstappen terug te keren en anders zou ik deze waarschijnlijk gemist hebben. 
Stéphanie Herremans had collages met foto's, heel intrigerend omdat haar nieuwe figuren ook echt wel leken te kloppen. 
Deze slices of truth van Pieter Bauters deed me naar adem happen, ik zag meteen de hersenen erin en dacht aan al het geduld om die ruimtes weg te snijden, niet op één laagje, maar op verschillende lagen. Uiteraard een mooie verwijzing naar het vele onderzoek van hersenen om mentale problemen vast te stellen. 
In een bepaalde test, die twee kunstenaars inspireerde en waarvan ik de naam ben vergeten, wordt de patiënt gevraagd om foto's te rangschikken volgens hoe sympathiek je de persoon op de foto inschat. Het is krankzinnig om te denken dat je op deze manier een diagnose van mentale problemen kunt maken, maar ook heel intrigerend. Nicolas Van Parys verving de gezichten door andere achtergronden. 
Via de kabinetten op de eerste verdieping kom je in het laatste deel van de zomertentoonstelling. De kabinetten zijn een permanente collectie die wel regelmatig verandert omdat er nieuwe kunstwerken zijn of omdat bepaalde kunstwerken te fragiel zijn. Het gaat om outsiderkunst, kunst gemaakt door psychiatrische patiënten als een vorm van therapie of een manier om zich te uiten. Wat me altijd opvalt, is het eindeloze geduld om een bepaalde vorm eindeloos te herhalen of de onmetelijke fantasie waarmee alles in vraag kan gesteld worden. 

In het laatste deel van de zomertentoonstelling krijg je een blik op #kunstinafzondering. De kunstenaars van het collectief gingen in dialoog met bewoners van psychiatrische en jeugdinstellingen. Ze werkten via mail en post aan een gezamenlijk project. De psychiatrie is altijd wel isolatie en afzondering, maar coronatijden zorgden voor het schrappen van bezoek van buitenaf, het intrekken van de mogelijkheid om zelf buiten op bezoek te gaan, bv voor het weekend, het schrappen van sociale activiteiten in de instelling en minder begeleiding. In de ruimte vind je een waaier aan informatie, over opdrachten die ze kregen, het mailverkeer, de resultaten,... Ik vond het fascinerend om te zien, maar de weinige andere bezoekers die ik tegen kwam liepen een stuk sneller dan mezelf door dit gedeelte.  
De beelden zijn van wisselende kwaliteit, niet elke collage van beelden uit een tijdschrift is interessant om te zien. Maar ik vond het niettemin fascinerend hoe moeizaam een gesprek soms op gang kwam maar ook hoe er soms duidelijk een interactie was, al dan niet door de filter van de begeleider. 
Er hingen zonder twijfel ook heel mooie dingen tussen, zoals deze, waarvan ik niet weet of het door een bewoner dan wel een professioneel kunstenaar werd gemaakt. 
Ook vond ik het boeiend om de opdrachten te zien, hoe kon dit aangepakt worden zonder enige vorm van sociaal contact of interactie? 
Soms waren er heel duidelijke opdrachten met inspiratie van een artiest, zoals deze werken geïnspireerd op een kunstenaar met de naam Martha. De gezichten mochten uitgeknipt worden, of andere delen van de foto en vervangen door beelden uit een National Geographic. 
Ook deze poppetjes met fototoestel-hoofdjes vond ik heel intrigerend. Ik heb ongeveer een uur in de zomertentoonstelling gelopen en ik vond het eigenlijk wel de moeite. Maar het onderwerp fascineert mij ook en ik kwam buiten met heel wat ideeën. Gelukkig dat ik gewoon naar huis kon wandelen om het allemaal wat te laten bezinken. De tentoonstelling loopt tot eind augustus. 

You Might Also Like

0 reacties