Museumpass: Els Dietvorst

Vorige zomer maakte ik kennis met het werk van Els Dietvorst via Wintrum Frod , de tentoonstelling die ze samen met Orla Barry had in Mu.Ze...

Vorige zomer maakte ik kennis met het werk van Els Dietvorst via Wintrum Frod, de tentoonstelling die ze samen met Orla Barry had in Mu.Zee. Toen ze een overzichtstentoonstelling van haar aankondigden in het MHKA was ik dan ook benieuwd. Spijtig genoeg was ik er een week te vroeg en nadien, wel, jullie kennen het verhaal. Gelukkig werd de tentoonstelling verlengd tot eind augustus en kreeg ik dus toch een kans om naar de Dooltocht te gaan kijken. Op de site staat ook 6 september als einddatum, maar ik denk dat je best eens dubbelcheckt. 

In het MHKA moet je een tijdslot boeken. Je kiest per blok van twee uur en kan in deze periode het bezoek beginnen. Je moet ook een mondmasker dragen en het parcours volgen. Uiteraard moet je ook afstand houden. Ik wou op een bepaald moment op mijn stappen terugkeren omdat ik iemand anders in alle rust naar het filmpje wou laten kijken, maar ik mocht niet, ook al was de zaal leeg.  

Via een opening in de muur kom je de tentoonstelling binnen. Dietvorst is een filmmaker en een kunstenaar. Het MHKA omschrijft haar als een Antwerpse maar ze woont in Ierland op een boerderij. Ze werkt rond communicatie, sociale conflicten en community. In de tentoonstelling zie je verschillende films van haar maar doordat ze samen worden geprojecteerd word je ook wel wat afgeleid vind ik. Bovendien heb ik zelden het geduld voor video's op tentoonstellingen. 

Ik was wel enorm onder de indruk van haar tekeningen, of het nu de grote schilderingen waren op de muren of de hoeveelheid tekeningen op papier. Soms leek het misschien wat banaal maar door de combinatie waren ze dan weer wel een mooi geheel.
De zaal waar ik zonder twijfel het langst bleef was de zaal met de poppen. Je wil niet weten hoeveel foto's ik hier nam. Het licht valt in deze zaal binnen en het zorgt voor een heel mooi effect van schaduwen en zonlicht. Je kan door de zaal wandelen en details ontdekken. Er worden ook twee films geprojecteerd, zoals deze met de reuzenvoeten.

Ik heb met veel verwondering rond gelopen op de tentoonstelling. Het was voor mij ook de enige reden om naar het MHKA te gaan, aangezien ik in februari nog maar de permanente collectie had gezien. Ik heb er echt van genoten. Het lijkt soms wat bruut, wat abstract, maar het kon me toch wel raken. Ik vermoed dat het niet voor iedereen dit effect zal oproepen. Op zich is het ook zo geen grote tentoonstelling, ik had de indruk dat iedereen sneller ging dan ik zelf. 


You Might Also Like

0 reacties