dag 43: in mijn bubbel

Voor de titel pik ik even de inspiratie van bij Josie . Langs alle kanten krijg ik de vraag hoe het gaat en of ik het nog niet beu ben. Ik b...

Voor de titel pik ik even de inspiratie van bij Josie. Langs alle kanten krijg ik de vraag hoe het gaat en of ik het nog niet beu ben. Ik besef dat het zo'n beetje een standaardvraag is, zoals de wensen voor een fijne vakantie in de zomermaanden en dan zal je maar degene zijn die geen verlof heeft gepland. Op de duur lach je gewoon vriendelijk en knik je. Maar in dit geval ga ik er nog even tegen in. Ik weet ook dat het goed bedoeld is en al.

Ik zit eigenlijk wel goed in mijn bubbel, ik kan mijn werk van thuis uit regelen en ik moet zeggen dat het echt wel heftig is. Ik ben iemand die veel overleg heeft, en dat is vaak de reden dat ik minder thuis kan werken dan mijn collega's, en dat digitaal overleggen is toch aanpassen. Het overleg kan korter ingepland worden, maar ik kan ook maar zoveel thema's op een dag aan. Los van het feit dat er redelijk wat druk is om nieuwe initiatieven te lanceren, veel vragen, veel ideeën,...

Dus worstel ik ook wel met wat Lentebloem zo mooi benoemde, ik heb het gevoel te kort te schieten. Tegenover mijn werkgever, tegenover mijn collega's, tegenover de organisaties waar ik mee samen werk,... Althans, ik heb mezelf tot de orde geroepen. Ik heb die agenda eens goed bekeken en vergeleken met andere dagen, mijn mailbox aan een kritisch oog onderworpen,... De eerste twee weken waren hectisch, ik zat vroeger dan anders aan mijn pc, omdat er dringende vragen waren en die bleven ook maar komen. Omdat collega's ook weten dat ik normaal later op de dag nog aan het werk ben, werd ik toen ook gebeld om zes uur. Dus vroeger stoppen lukte me niet, waardoor het heel lange werkdagen werden en ik moeilijk kon ontspannen. Het zorgde er ook voor dat ik dan weer vroeger wakker was en vroeger begon te werken en ga zo maar door. Zelfs in het weekend stond ik om acht uur al te popelen om te gaan wandelen. Zot, want ik ben geen ochtendmens. 

In die periode moesten we elke dag inbellen met de collega's om ons lijstje van taken te overlopen en ook te horen hoe het met elkaar is. Bij ons werd dat om de andere dag lijstje en koffieklets op dinsdag en donderdag. Ik vond het bij momenten geweldig om mijn collega's te horen, op andere momenten was ik aan het aftellen om terug te kunnen werken. En zo had ik dan ook wer het gevoel om te kort te schieten.
Nu het ritme iets rustiger is geworden, blijft het moeilijk om controle te krijgen over de opdrachten waar ik die dag aan ga werken. We moeten gelukkig niet langer elke dag online inbellen met de collega's om ons lijstje te overlopen en we hebben de koffieklets ook in het lijstjesoverleg geïntegreerd. Ik ben er in geslaagd om een redelijk ritme aan te nemen waarbij ik om 9u inlog, wat me tijd geeft om rustig te ontwaken, te ontbijten en een mens te worden. Vanochtend was ik stofjes aan het knippen, om maar iets te zeggen. In vergelijking met de dagen in Brussel is dat nog steeds een stuk vroeger, maar het is al zeker anderhalf uur later dan de werkdagen van die eerste week. Ik kook 's middags, soms afgewisseld met een slaatje van bij Vers of iets op te warmen van bij Toulouse, maar eigenlijk gebeurt dat heel weinig. Koken hoeft niet zo veel tijd in beslag te nemen om iets lekker te kunnen eten. Ik probeer er nu wel over te waken dat ik over de middag niet rap nog een mail beantwoord maar ik neem bewust tijd om te ontspannen, dat kan een boodschap zijn, dat kan een filmpje op het internet zijn. Ik voel me daar niet langer schuldig over.
Het maakt wel dat mijn dagen niet om 16u stoppen, zoals ze in Brussel ook niet om 16u stoppen. Op woensdag stop ik iets vroeger omdat de dansles online doorgaat en ik daarvoor wil eten. Ik merk dat sommige van mijn collega's in een ander ritme zitten, soms bewust, omwille van de combinatie met kinderen of omdat ze het zelf willen. Ik probeer me niet te laten opjagen als ik lees dat zij om 7u aan hun pc zitten. Ik stel me daar wel eens vragen bij, maar ik hoef me daar niet mee te moeien. En ik probeer me ook niet op te jagen in de "druk-druk-druk" hysterie die er soms heerst of in de "work-outs voor een zomerlijf" en "ontspannen-nu" modus. Het is iets waar ik mee worstel, laat dat duidelijk zijn, met me niet laten opjagen door het patroon van anderen. Iedereen probeert op zijn of haar manier er het beste van te maken.

Ik focus op mijn agenda en opdrachten, ik ga naar buiten als ik daar zin in heb of als ik de behoefte voel. Ik bevraag mijn collega's naar de dringendheid van hun vraag en probeer dat af te wegen tegenover de dringendheid van mijn opdrachten. En ik zeg het soms ook gewoon, vandaag kan ik A of B doen, zeg maar wat je wil. Ik probeer voor mezelf uit te maken wat een realistische belasting is, ik vergelijk dat met andere dagen in Brussel en ik gun mezelf ook een baaldag, waar ik dan misschien overdag een grote wandeling ga maken of iets anders. Maar ik probeer me niet langer te laten opjagen. Wat zou er gebeuren als ik ziek word, denk ik dan? Zou het dan een dag kunnen wachten tot een collega tijd heeft? Grote kans dat het antwoord ja is. Het klinkt wat simplistisch, maar het maakt dat ik een evenwicht heb gevonden. In het begin moest ik soms wel eens bewust mijn pc afzetten en gaan wandelen om de klik naar ontspanning te maken, nu overkomt het me minder. Ik blijf uit mijn werkmailbox na 18u en in het weekend. En dat lukt me, ook al staat die laptop aan de keukentafel tegenover mijn naaimachine. En het blijft iets om op te trainen, want dat stemmetje in mijn hoofd van wat allemaal zou moeten is bij momenten echt wel luid.

You Might Also Like

2 reacties

  1. Ik vind dat je het wel behoorlijk zen-aanpakt, je niet laten opjagen door tempo's of keuzes van anderen, gelijk heb je!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is ook voor mij een blijvend werkpuntje hoor, maar als mijn collega ervoor kiest om voor het wakker worden van de kinderen al een uurtje te werken, dan kan die collega niet van mij verwachten dat ik dan al op de vraag antwoord, net zoals ik niet kan verwachten dat die collega na 16u nog aan het werk is. Soms kan het niet anders, maar laat ons ook een beetje zorgen voor elkaar, dringend is vaker een rekbaar begrip dan we denken

      Verwijderen