Dag 33 - mijn draai

Ik heb de voorbije dagen al vaker eens een berichtje in gedachten opgesteld. En toch schieten woorden me soms te kort. Ik kijk met een beetj...

Ik heb de voorbije dagen al vaker eens een berichtje in gedachten opgesteld. En toch schieten woorden me soms te kort. Ik kijk met een beetje angst naar wat de beslissingen van overmorgen ons gaan brengen. Ik vind het zelf niet zo moeilijk om binnen te blijven. Maar wat als het van moeten is?

Er zijn de voorbije week dagen geweest dat ik enkel de voordeur opendeed om een pakje in ontvangst te nemen of om te kijken of er post was. Ik had geen zin om verder dan mijn drempel te gaan en hoewel dat er eerst voor zorgde dat ik lastig op mezelf werd, besliste ik dat het ok is. Ik hoef niet elke dag te gaan wandelen, zeker niet als dat me onrustig maakt. Als het me niet meer lukt om te glimlachen terwijl ik de straat oversteek  maar ik zin heb om te roepen dat ze afstand moeten houden.

Ik durf niet verder vooruit te kijken dan een paar dagen. Gisteren was er het besef dat het redden van de zomer eigenlijk betekent dat we verder kunnen doen zoals we bezig zijn, niet dat we op reis kunnen of dat mijn stad zal feesten. Het betekent gewoon hetzelfde als nu. Ik haalde mijn schouders op. Zou dat erg zijn? Zou het erg zijn om op mijn terras in het zonnetje een boek te lezen? Te kijken hoe mijn plantjes groeien? Mijn buurt verder te verkennen? 

Ik groepeer mijn boodschappen en verschans me in huis. En ik vind dat niet erg. Ik laat alle "moetjes" in mijn hoofd los en ontdek dat ik me goed kan bezig houden. Ja, met al uw hobby's, hoor ik u denken. Wel, dat valt eigenlijk tegen, want ik heb eigenlijk weinig zin om te naaien, ik heb een lijst van hier tot ginder en stof in alle kleuren om er meteen een paar te maken, maar ik hou het zelden langer dan een half uur vol. En zelfs dan is het met enige tegenzin dat ik achter mijn machine ga zitten.

Ik brei wel veel, tijdens vergaderingen met collega's en bij het zien van een serie. Het geeft me rust, ik begin met een hoofd vol gedachten en hoe soepeler mijn handen gaan bewegen, hoe leger mijn hoofd wordt, als een loper die op tempo komt.

Het doet me denken aan periodes als kind dat ik ook in huis kon bezig zijn of met een vriendinnetje op haar speelzolder. Ik had niet echt hobby's, ik tekende en ik las en de tijd passeerde. Ik kon het spijtig vinden dat we niet op reis gingen of op uitstap, maar ik herontdek dat gevoel van los te laten en te zien wat er komt. Nu mijn mailbox niet vol loopt met nieuwsbrieven, en ik was al op veel niet langer geabonneerd, nu merk ik hoe weinig ik het gevoel heb van iets te missen. Er is niks daarbuiten en dat is goed. Ik hoef niet af te tellen naar "normaal", tuurlijk mis ik dingen en mensen en had ik plannen voor de zomer. Maar ik heb een huis waar ik kan doen wat ik wil, ik kan mijn boodschappen doen, ik hoef me geen zorgen te maken om mensen in mijn omgeving die ziek zijn, ik kan thuis werken, ik mis mijn familie en mijn vrienden, maar iedereen maakt het goed.

You Might Also Like

0 reacties