Ik pik even de titel bij Josie maar het hadden ook de bevreemdende tijden van bij Liebest kunnen zijn. Ik vind het geruststellend dat iedereen probeert om zijn draai te vinden en met dezelfde vragen en twijfels lijkt te zitten.

Ik werk sinds donderdag thuis en dat is puur toeval. Ergens woensdagavond laat kreeg ik een sms van een collega of we de vergadering van donderdagvoormiddag niet zouden annuleren. Met een zwangere partner behoorde hij tot de risicogroep. Ik stemde toe en hoorde achteraf dat hij toch naar Brussel was gegaan. Ik haalde mijn schouders op en deed ergens in de namiddag boodschappen. Mijn frigo was leeg en ik was aan de voorlaatste rol toiletpapier bezig. Als er in de gang van de supermarkt geen maxipack in promotie had gestaan, had ik er waarschijnlijk zelfs niet aan gedacht. Ik vulde mijn boodschappentas in de diepvriesrayon omdat dit één van de opdrachten van mijn diëtiste is en voor mijn gemak nam ik ook pizza's mee. Voor de drukte uitbarstte vulde ik dus mijn frigo en voelde ik me voor de verandering wel eens georganiseerd.

Ik had nog maar een paar dagen eerder gezucht dat ik het niet zag zitten om thuis te zitten. Ik voelde hoe de geruchten en onzekerheid mijn angst prikkelen en ik was er niet gerust in. Nog maar een week eerder was ik op een zeldzame thuiswerkdag toch naar Brussel getrokken, gewoon omdat ik er tegen op zag om alleen te zijn. Dinsdag had ik al een eerste vergadering online gehad omdat iemand thuis moest blijven uit voorzorgsmaatregelen. We hadden woensdag ook nog zitten lachen met de aromakaarsen aan het onthaal die er plotseling waren en de desinfecterende zeep die nu wel heel zichtbaar stond. Met de stroom aan berichten en het annuleren van mijn voorstelling op donderdagavond kwam wel het besef dat ik liever thuis werk dan in een drukke pendeltrein te zitten. Mijn gezelschap voor een concert deze week bleef hopen op een oplossing, maar ik haalde mijn schouders op en wende aan het idee van thuis te zitten. Al kwam het ook niet vanzelf. Vrijdag haalde ik nog bloemen op en zaterdag kwamen ze van Greenup mijn hangtuin installeren.  De gedachte van moeten zorgde voor weerstand en ik zocht afleiding in dingen die moeten gebeuren en vooral in leuke dingen. Hoelang keek ik er nu al naar uit om eens een dag schaamteloos in de zetel rond te hangen met mijn breiwerk en serietjes te kijken?

Maandag, gisteren dus, was er normaal een vergadering gepland en het duurde lang voor duidelijk werd dat die zou geannuleerd worden. Ik twijfelde heel hard, de instructies van mijn werkgever waren nogal flou, enkel noodzakelijke vergaderingen met voldoende afstand, zoveel mogelijk digitaal  werken, wat kan gecombineerd worden met de zorg voor kinderen, maar ook permanentie verzekeren in Brussel, tenzij je tot de risicogroepen behoort. We kregen een bevraging om dat vast te stellen. Ik woon alleen, heb geen kinderen die ik moet opvangen en op vlak van gezondheid wist ik het niet goed. Ik bood mijn hulp wel aan bij mijn broer en schoonzus, maar zij beslisten dat ze niet wilden dat ik het risico nam van besmet te worden (en hen te besmetten) door me te verplaatsen en zouden hun kinderen een paar dagen in de opvang op school doen. Mijn schoonzus werkt als verpleegkundige in een woon- en zorgcentrum. Nadien zouden ze het wel opvangen met hun shifts. Onze ouders behoren tot de risicogroep, ze zijn ouder dan 65 jaar en hebben hartproblemen. Ik moet toegeven dat ik het een lastige beslissing vond, ik mag hen niet helpen, maar het is ook wel logisch  en het sterkt me in mijn beslissing om gewoon van thuis uit te blijven werken. Ik kan mijn werk perfect van uit mijn woonkamer doen, ik ben bereikbaar en er is geen reden om in een trein te stappen naar Brussel.

Ik voel me nog steeds redelijk goed georganiseerd. Er is eten in huis en ik verving mijn vergaderingen door online vergaderen. Ik heb hier en daar wat meer tijd om mijn administratie op orde te brengen, maar eigenlijk blijf ik vooral vergaderen en met iedereen afspraken maken. Ook al ging het event dat we vandaag zouden gehad hebben niet door, het blijven drukke tijden met onverwachte vragen. Bij momenten voel ik me lastig, in mijn vel, in huis. Ik probeer vroeg te gaan slapen, wat eigenlijk tot nog toe redelijk goed lukte want ik merk dat ik 's avonds uitgeput ben en vroeger naar mijn bed snak. Ik ben ook wel vroeger bezig en ik probeer dus ook bewust vroeger te stoppen met werken en voldoende ontspanning in te bouwen, ook als zijn alle concerten en voorstellingen uit mijn kalender geschrapt. De dansles zouden we morgen via live streaming organiseren en die boodschap zorgde vandaag al voor een grote smile op mijn gezicht.

Ik hou van de creatieve initiatieven die hier en daar opduiken, zoals lockdownlezen op instagram, de lockdown party bij Kompass, volledig digitaal weliswaar, en meedansen met Rosas of Start2Play met Jef Neve. Niet dat ik een piano heb of overweeg om een filmpje te maken. Ik genoot ook van het resultaat van de online jeugdbeweging dat ik zondag zag verschijnen op mijn instagram. Er is zoveel mogelijk en het is duidelijk dat we nog leuke tijden staan te wachten. Maar even goed begrijp ik het soms niet, waarom mensen elkaar nog kussen op de zondagse markt, waarom ze tussen twee mensen die voldoende plaats in een rij wachtenden laten doorglippen,... en dan heb ik het niet over de lockdown feestjes en de andere uitspattingen. Ik moet ook nog wennen aan plastieken handschoentjes die blijkbaar op me staan te wachten in de winkel. Ik kijk verbaasd als ik het scherm van mijn telefoon vanachter het glas moet tonen, terwijl het eigenlijk maar logisch is. We zoeken naar manieren om er mee om te gaan, soms lukt dit redelijk, soms zouden we meer en beter ons best kunnen doen.