Lief lijf

De verjaardag is onopgemerkt gepasseerd. Ik besefte het gisteren toen ik naar huis stapte. Het was de vrijdag voor de herfstvakantie, ik h...

De verjaardag is onopgemerkt gepasseerd. Ik besefte het gisteren toen ik naar huis stapte.

Het was de vrijdag voor de herfstvakantie, ik had een opleiding in Antwerpen gehad. De zon zat laag en ik voelde me moe toen ik op de trein zat. Ik werd misselijk en het werd steeds erger. Het hele weekend werd afgezegd, een voorstelling en een naaiweekend, en ik bleef in bed. Ik kon geen licht verdragen, ik bleef misselijk en elk geluid teisterde mijn hoofd.

Een migraine from hell die de voorbode bleek van bijna een jaar lang dagelijkse koppijn met migrainetrekjes. Ik werd in het midden van de nacht wakker van de pijn, ik werd op het gewone uur wakker met pijn, maar ik kon al bij al relatief blijven functioneren. Hier en daar wat ziektedagen, wat kalmer aan doen, pijnstillers, maar niet meer de zware migraine aanvallen.

De huisarts stuurde me naar de neuroloog en we begonnen pillen te testen. Ze stuurde me na mijn val ook naar de cardioloog en toen mijn bloeddruk ook de lucht inschoot kreeg ik nog meer pillen. 

Ergens bijna een jaar na de aanval was er de dag dat ik iets miste en niet wist wat dan wel. Het bleek mijn hoofdpijn te zijn. Blijkbaar hadden we de goede pillen gevonden. Ik negeerde dat ik tien kilo was bijgekomen op een dikke maand tijd, een bijwerking wisten ze mij te zeggen en kocht maar een nieuwe winterjas enzo.

Ik mocht in maart stoppen met die pillen, nadat we die eerst een periode hadden afgebouwd. Ik verloor ook meteen twee kilo. De schrik dat de pijn zou terug komen was groot maar bleek onterecht. Ik heb tot nog toe één aanval gehad waarbij ik in bed moest blijven en één aanval waarbij ik mijn plannen moest afzeggen, maar wel gewoon in de zetel kon rondhangen.

In februari begon ik opnieuw met oriëntaals dansen bij de dansschool waar ik ooit gedanst heb, ik voelde de pijn na een uur in houding staan en ik had moeite om mezelf in de spiegel aan te kijken. In september koos ik voor tribal fusion, de oude dansschool is minder haalbaar met de fiets, zeker in de winter en bij tribal fusion geraak ik met het openbaar vervoer. No excuses! Het is een stuk pittiger, maar ik voel me elke keer opgeladen, ook als ik nadien dubbelgeklapt ben van de buikspieroefeningen. Het is vermoedelijk de enige manier om mij buikspieroefeningen te laten doen.

In augustus kreeg ik begeleiding van een diëtiste, op voorschrift van de huisarts en met veel tegenzin, want ik weet toch hoe ik punten moet tellen en ik had het gevoel nog maar weinig inspanning te hebben gedaan op dat vlak. Maar het loopt vlot en haar enthousiasme bij elke kilo minder helpt me om door te zetten. De weegschaal toonde al twee keer -10 kilo en ik weet dat ik nu minder weeg dan toen ik mijn tweede thesis had geschreven.

Vandaag haalde ik een jeans uit de kast, ik had mijn twijfels of die zou passen en kijk, hij zit als gegoten. Ik weet dat ik er nog niet ben, want mijn bloeddruk blijft hoog en mijn lever heeft schade opgelopen van de pillen. Ik heb nog steeds overgewicht en mijn conditie is nog niet wat het zou moeten zijn, maar alle beetje helpen en telkens de wijzer op de weegschaal een beetje naar links opschuift maak ik een klein sprongetje.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Daar klink ik op; geen/minder, op een lijf dat meewil, enthousiaste dansjes en aanmoedigingen en een lijntje naar links. Goed bezig x

    BeantwoordenVerwijderen