Aangezien ik tijdens mijn verlof naar Brussel ging (vertel ik later), besloot ik het te combineren met een bezoek aan Wim Delvoye in de Koninklijk Musea voor Schone Kunsten van België. Tot 28 juli kan je gaan kijken en ik kan het echt wel aanraden.

De tentoonstelling is opgedeeld in twee delen. Je begint op -3 en nadien ga je naar de tweede verdieping naar de Oude meesters, waar een aantal van zijn werken tussen de oude meesters zijn geplaatst en je op zoek gaat naar die werken. Je krijgt dus echt wel waar voor je geld.

Ik "ken" Delvoye vooral van de media en de controverse die er is rond bepaalde van zijn werken. Je kan soms je schouders ophalen, maar het verhaal achter de werken is vaak ook wel de moeite. Ik hou bijvoorbeeld wel van de aardappelschillen. Officieel heet het love notes, liefdesbrieven van een zekere Mohammed aan een zekere Caroline. De tekst is in het Arabisch, uitgebeeld in aardappelschillen die de woorden vormen. De brieven hebben een verschillende lengte, in de tentoonstelling hangen 36 foto's. De inspiratie voor het werk komt van de rellen die er eind jaren 90 waren in de Brusselse gemeenten en waarbij allochtonen sterk geviseerd werden. Het werk werd gemaakt voor het Brussels Parlement maar werd als provocerend beschouwd.

 Een ander werk waar ik naar uitkeek zijn de getatoeëerde varkens. Er staat een opgezet varken en ik vond het enorm fascinerend om te zien. Verder zie je ook een film van de animal farm in Peking. Delvoye trok naar China na protest van een dierenrechtenorganisatie en ik snap zeker hun standpunt, maar toch vond ik dit de moeite.

Delvoye verwerkt in meerdere van zijn werken klassieke ornamenten in dagdagelijkse voorwerpen, zoals dit kantwerk in de autobanden. Het doet denken aan de versieringen van kathedralen en je kan alleen maar stilletjes kijken naar al die details.


 Bij dit werk begon een koppel bijna ruzie te maken. Voor de vrouw bewees het dat de artiest katholiek is, de man vond vooral dat ze er te veel achter zocht. Ik moest stiekem glimlachen, ik heb geen idee wie gelijk heeft, maar ik vond het zelf wel opvallend hoeveel keren het kruisbeeld verwerkt was in de verschillende kunstwerken.
 In de inkomhal kan je een maserati zien, geen echte, maar een kopie in een ander metaal, volledig bewerkt met prachtige details. Je kan blijven kijken naar die fijne lijntjes en hoe alles in elkaar overloopt.
Zoals ik zei, dwingt Delvoye je ook om een kijkje te nemen in de oude meesters sectie. Als je een ticket koopt voor het museum, moet je beslissen wat je die dag wil zien. Ik wou al lang nog eens de oude meesters zien maar vaak vind ik één tentoonstelling op een dag wel voldoende. Nu kreeg ik er twee voor één en voor de mensen die enkel de oude meesters gingen zien was het ook wel leuk, denk ik, te zien aan de reactie van de personen.
Zeker deze varkens met tapijt zorgden voor heel wat hilariteit en waren ook aantrekkelijk om eens aan te voelen. Wat ik dus niet snap, dat een volwassene dat ook effectief gaat doen. Het is een museum mensen...
 In één van de zijzalen was er het werk van Agnès Guillaume. Ze maakte verschillende video's die je er ook kan zien, maar hier zijn het vreemde mannen die voor haar poseren. Ze borduurde en werkte met stoffen. Ik vond het prachtig om zien.


Hij heeft verschillende sculpturen van vogels, maar telkens met vreemde details, zoals dit stapeltje vogels. Het is telkens een vreemde mengeling van realisme en surrealisme.

Ik liep zonder problemen een paar uren rond in het museum en het was meer dan de moeite. Het is trouwens ijskoud in het museum, dus voor de komende hittegolf kan dit zeker een tip zijn. Ik vraag me zelfs af of de koude me niet naar buiten gejaagd heeft.