Orestes in Mosul

Gisteren ging ik naar NTGent voor Orestes in Mosul. Ik had op facebook delen van het repetitieproces in Mosul kunnen volgen en het had me o...

Gisteren ging ik naar NTGent voor Orestes in Mosul. Ik had op facebook delen van het repetitieproces in Mosul kunnen volgen en het had me over de streep getrokken om een ticket te bestellen. En natuurlijk ook de straffe voorstellingen die ik van Milo Rau eerder dit seizoen zag zorgden er voor dat ik deze niet wou missen. Ik kan je nu al verklappen, het is opnieuw een aanrader en ik heb er geen seconde spijt van. 
De Oresteia is een klassieke Griekse tragedie met een koning die zijn dochter offert aan de goden om wind in de zeilen te krijgen zodat hij ten oorlog kan trekken, zijn vrouw die wraak neemt bij zijn terugkeer en hun zoon die dan op zijn beurt de dood van de vader wreekt op zijn moeder. En dan is er nog een prinses die als slavin wordt meegenomen en vlucht de zoon met zijn vriend naar Athene. Ik heb het verhaal zeker al wel een paar keer gezien maar het is fijn als het je zo voorgelepeld wordt als tijdens Orestes. Elk van de acteurs vertelt wie zijn personage is en hoe ze dit in Mosul hebben aangepakt. Sommige personages zien we enkel op het scherm en we krijgen ook wat achtergrond bij hun persoonlijke situatie.
Mosul is een stad van 3 miljoen inwoners, twee keer Brussel benadrukt de acteur. Er is een droge opsomming van de doden van de afgelopen oorlogen en aanvallen. We zien ondertussen de verwoeste huizen, de straten op groot scherm. We horen over recente aanslagen, ook toen ze er aan het repeteren waren, en worden voorgesteld aan de muzikanten en acteurs ter plaatse. Ik krijg het koud als ik hoor dat de muzikanten in de kelder speelden omdat IS muzikanten vermoordt. Of hoe de fotograaf zich aanpast om toch te kunnen blijven fotograferen, wetende dat elke foto zijn dood kan betekenen. We zien de acteurs op het dak van een winkelcomplex waar ze in de jaren zeventig van alles uit het westen konden kopen, maar waar de afgelopen tijd homo's en overspelige vrouwen naar beneden werden geworpen.

Orestes is een aaneenschakeling van geweld en wraak. Mosul lijkt hiervoor de perfecte achtergrond. Het is een stad met een rijk verleden, ouder dan Athene en er is meer dan de beelden die we van tv kennen. Milo Rau speelt met beide verhalen en switcht tussen de Griekse tragedie en het nu. Normaal werkt hij niet met klassieke teksten, maar deze keer is het wel een geslaagde combinatie. De acteurs spreken hun taal, dus we krijgen Nederlands, Engels en Arabisch te horen, telkens vertaald in het Nederlands en Engels. Er wordt muziek gespeeld op het podium en er zijn de videoreportages. Alles loopt zo mooi door elkaar dat je echt meegenomen wordt in de voorstelling. Ik was serieus onder de indruk moet ik toegeven. Ik heb nu een aantal voorstellingen gezien waarop deze manier wordt gewerkt, maar het blijft verfrissend en het blijft werken.

Orestes in Mosul, gezien op 25 april in NTGent.

You Might Also Like

0 reacties