Een halfje

”En hoe voelt het nu?” Ik kijk haar aan. Ze knikt. Ik zoek mijn woorden en kijk naar buiten. “Ik wist eerst noet goed dat het weg was, er wa...

”En hoe voelt het nu?” Ik kijk haar aan. Ze knikt. Ik zoek mijn woorden en kijk naar buiten. “Ik wist eerst noet goed dat het weg was, er was iets anders, maar ik wist niet wat.” Ze lacht. “En op vlak van energie?” Ik krijg een krop in de keel, de tranen kwamen op. Ik had niet het gevoel dat ik veel veranderd had, maar ik merkte wel duidelijk het verschil. Ik was minder moe nu de pijn weg was.

Reikhalzend als een giraffe had ik naar het gesprek met de neuroloog uitgekeken. De pijn was weg, dis ik zou toch mogen stoppen met die pillen? Ze zorgden ervoor dat mijn spieren verstramden, mijn handen als ik breide, mijn voeten als ik te lang had stilgezeten. Het was een verschrikkelijk gevoel dat me belemmerde. Ze stelde me teleur door te zeggen dat ik niet mocht stoppen met die pillen, maar de dosis werd wel gehalveerd om de bijwerkingen te verminderen.

Nu kan ik haar wel volgen, ik voel de dreiging van de terugkeer van de hoofdpijn. Ik reageer sterker op de triggers, ik ben moe en heb ‘s ochtends wat meer tijd nodig. Maar ‘s avonds ben ik niet meer uitgeput en de spanningen in mijn spieren zijn weg. Het is nog wat de kat uit de boom kijken. Mijn huisarts benadrukte de “aanzienlijke gewichtstoename”. Ik ben er natuurlijk niet blind voor, ik word er elke dag mee geconfronteerd en het was een harde vaststelling, maar hij leek minder vatbaar voor “first things first”.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Pijnlijk hè, als je opeens niet meer kan vertrouwen op je lichaam.
    En die medicatie en gewichtstoename... ook hier bekend terrein. Zucht.

    BeantwoordenVerwijderen