In de schatkamer loopt momenteel de tentoonstelling biolace. Eentje waar ik al een tijdje mijn goesting op gezet had en die gelukkig ook verlengd werd tot eind maart. Het museum werd onlangs ook toegevoegd aan Museumpass, dus eigenlijk had ik nu echt geen excuus meer.
En zoals het dan gaat als je ergens naar uitkijkt, dan durft dat al eens tegen te vallen. Begrijp me niet verkeerd, ik zag schitterende kantwerkjes. En ongetwijfeld had ik zelf de teleurstelling kunnen voorkomen door me wat beter voor te bereiden.
Biolace gaat over technologische vooruitgang die kan geboekt worden in één van de meest vervuilende industrieën die er is. Er is veel water nodig om de gewassen te telen, te verwerken en te kleuren. En er gaat ook enorm veel verloren.
De tijd van zorgvuldig omspringen met onze kleren en er zorg voor dragen lijkt ver achter ons. Kleren worden aan de lopende band geproduceerd en weer vervangen, de seizoenen wisselen zich af terwijl je nog maar met je ogen knippert. Als je die kantkloswerkjes ziet, dan word je een beetje stil. Ik toch.
Dus het idee dat je kant zou kunnen kweken via wortels van de basilicumplant lijkt dan ook geweldig. Meteen twee vliegen in één klap, voedsel en een grondstof. Ik had dergelijke foto's al gezien en dat was de reden dat ik de tentoonstelling wou zien. Ik dacht dat ik daar die planten ook echt zou zien. Als ik de commentaar bij de foto had gelezen, had ik waarschijnlijk geweten dat het nog maar toekomstdromen zijn, niet eens zo verre toekomstdromen, maar momenteel zijn ze er nog niet. In de tentoonstelling worden allerlei vragen opgeroepen, is het wel zo interessant als ontwerper om je bezig te houden met het programmeren van die codes die dergelijk kunstig kant zou kunnen teweeg brengen. Ik zag hoe er met fractalen gespeeld werd en dacht hoe ik er in het middelbaar ooit van alles over opzocht voor een werkje.
 De blikvanger is de bruidsluier

Maar even goed dit kanten werkje kon mijn aandacht trekken.

 Of deze zwarte kant
 Laat die aardbeiplant maar groeien denk ik dan.
Op de eerste verdieping vind je de geschiedenis van de vlasindustrie terug. Alsook het verhaal van deze duifjes. Het begon met de Duitser die de duivenmelkers verplichtte om de duiven in te leveren, een aangrijpende foto vol met duiven, die een ontwerpster inspireerde om duiven te maken uit vlas. Vlas dat op verschillende manieren verwerkt is en ook vrouwen samenbracht om ze te maken.
Het verhaal van de vlasindustrie was een mooie aanvulling op het verhaal dat ik eerder in Eperon d'or kreeg. Ik begon met een beetje tegenzin de borden te lezen, maar al gauw was mijn interesse toch gewekt. De machines en het gereedschap staan er nog steeds, maar de taferelen zijn vervangen door foto's en tekstmateriaal.

Er is een hoekje gereserveerd voor getuigenissen en het loont wel de moeite om eens even te luisteren over hoe de maandag zo'n belangrijke dag was bijvoorbeeld omdat dan de vlasbeurs werd georganiseerd in Kortrijk. Het is ook een verhaal van tegenslag en koppig verder doen, een karaktertrekje waar men met een zekere fierheid over praat.