Kerhofblommestraat

"En lees je ook?" vroeg hij. "Minder dan ik zou willen," zei ik naar waarheid, al ligt er altijd wel een boek op mijn na...

"En lees je ook?" vroeg hij. "Minder dan ik zou willen," zei ik naar waarheid, al ligt er altijd wel een boek op mijn nachtkastje. Als een soort talisman, misschien.

Kerkhofblommestraat lag er sinds begin november, want geef toe, is er een beter moment om het boek te lezen dan in de tijd van de chrysanten? Het is het derde boek van Lara Taveirne en ik heb de vorige twee, Kinderen van Calais en Hotel zonder sterren, heel graag gelezen. Dit derde boek had voor mij niet dezelfde magie als de twee vorige, wat echter niet betekent dat ik het niet graag heb gelezen. Integendeel eigenlijk, Lara heeft een stijl die ik wel kan appreciëren, soms wat bombastisch, soms wat dramatisch en steeds met oog voor de kleine dingen.

Het boek telt 10 hoofdstukken, zo'n 300 pagina's en beslaat de weken in de periode van september tot november. Arabella heeft beslist dat ze wil mee werken met de chrysantenkwekers. Ze haalt nochtans goede punten, maar uit een soort van nostalgie en misschien ook wel om te rebelleren tegen haar moeder, houdt ze het been stijf. Haar vader, eigenaar van de kwekerij, geeft toe.

We volgen het verhaal vanuit de blik van Arabella. Haar worstelen met haar ouders, de lastige momenten op het veld, de herinneringen aan haar kindertijd. Het verhaal lijkt wat vooruit te kabbelen, maar dat stoorde me niet. Langzaam worden puzzelstukjes duidelijk en leren we elk van de kweeksters wat beter kennen. Maar een aantal keren wordt het verhaal opgeschrikt door donderslagen. Lara Taveirne verraste me met die plotse wendingen en dat maakt dat het boek me tot het einde kon boeien.

You Might Also Like

0 reacties