Gisteren ging ik naar Het Lam Gods kijken. Eindelijk, zo leek het wel, maar de voorstelling loopt nog een tijdje en er zijn al extra voorstellingen gepland. Nadat ik vorig jaar La Reprise zag, wist ik dat ik het programma bij NTGent eens goed moest bekijken. Ik wou wel veel van Milo Rau's voorstellingen zien. Ook Five easy pieces vond ik geweldig bijvoorbeeld. Maar hij lijkt moeilijk te liggen, met grote fans enerzijds en criticasters anderzijds. De beste oplossing is om dan zelf een mening te vormen.

Het Lam Gods verwijst natuurlijk naar het kunstwerk van de gebroeders Hubert en Jan van Eyck uit de 15de eeuw, dat je kan bewonderen in de kathedraal aan het zelfde plein als NTGent. De gebroeders gebruikten verschillende modellen om de verschillende panelen te bevolken. Zo stonden ook de opdrachtgevers op de panelen. Maar verder werden "gewone mensen" gevraagd om soms goddelijke personages te spelen. Er werd natuurlijk ook goed nagedacht over technieken en lichtinval. Ergens heb ik wel een vage herinnering van een toelichting van een gids op een schoolreis in het middelbaar.

Via een casting die over verschillende maanden liep reconstrueerde Rau het kunstwerk met inwoners uit de stad. Wie zou Eva spelen? Wie kon op het paneel van de kruisvaarders? Het schandaal is een beetje aan mij voorbij gegaan moet ik toegeven. Ik zag wel de oproepen voor Adam en Eva verschijnen, ik denk zelfs dat ik ze op onze Gentblogt facebookgroep heb gedeeld, maar dat de minister van Cultuur zich had moeten verdedigen in het parlement omdat er gesuggereerd werd dat teruggekeerde IS-strijders op het podium van NTGent konden staan, had ik gemist.

Op scène zien we het omhulsel van het kunstwerk en via videobeelden wordt dit ingevuld of zien we stukken van de casting. Het schandaal krijgt er ook een plaatsje in, voor het geval u het zich zou afvragen. Op deze manier wordt het hele proces zichtbaar en niet enkel het eindproduct. Waarmee meteen duidelijk wordt dat de voorstelling natuurlijk de principes van het Manifest toepast. Ook de meerderheid van de deelnemers zijn niet-professionele acteurs, om maar twee principes te noemen.

Ik hoorde nadien de opmerking dat er zelfs niet geacteerd wordt maar dat je Gentenaars gewoon hun verhaal hoort doen. Ik vind dat een gedurfde bewering, want er is wel degelijk een script. Alles wordt immers boventiteld en ik hoorde een Franse vlogger een opmerking maken na de première over een bepaalde zinsnede waar ik wat over gevallen was.
Frank Focketyn en Chris Thys zijn alleszins de professionele acteurs die het geheel in goede banen leiden en er is zeker ruimte voor wat improvisatie denk ik. Maar het is ook een goed geoliede performance die duidelijk ergens naar toe opbouwt. Op geen enkel moment in de voorstelling had ik het gevoel dat ik moest afhaken omdat het verhaal mij minder interesseerde.

Ik moet toegeven dat ik gehuild heb, tranen stroomden over mijn wangen. Noem mij gerust een emokip, maar blijkbaar raakt het mij als een kinderkoortje liedjes in het Gents zingt of andere scènes die ik u niet wil verklappen. Ik heb ook vol verbazing zitten kijken, terwijl er tegen mijn grenzen wordt aangeduwd. Ik hoorde nieuwe invalshoeken of andere ideeën. Ik kan het niet steeds benoemen, maar feit is dat ik danig onder de indruk was na de voorstelling en nog steeds ben. Het lijkt me niet het gemakkelijke provoceren, maar een weldoordachte poging om onze stad een spiegel voor te houden. Ik ga nog eens grasduinen op de site.

U leest het, ik ben razend enthousiast en ga er nog een tijdje op sjieken. Het gaat niet evident zijn voor een voorstelling om me meteen weer dat effect te bezorgen. Maar tegelijkertijd weet ik niet of ik de voorstelling aan iedereen zou aanraden. Mijn buur sprong enthousiast recht voor een staande ovatie en ik deed mee, maar dit werd zeker niet door de zaal gedeeld. Verder staat er een duidelijke waarschuwing in het programmaboekje en op de site. De voorstelling bevat naaktscènes, een video waarin een schaap wordt gedood en close beelden van een bevalling. Voor mij zijn het niet meteen die beelden die provoceren of tegen mijn grenzen aanduwen, maar wel de context waarin ze gebruikt worden. Ik kan u nu alleszins al waarschuwen dat ik ook naar de andere Rau-voorstellingen ga kijken, want ik behoor momenteel zeker tot het fan-kamp.

Het Lam Gods, gezien op 10 oktober 2018, in NTGent. Nog tot 22/12, verschillende prijzen.  

Deze post komt ook bij de Gentse blogjes.