Vandaag was er Straf! in het Oud Gerechtshof aan het Koophandelsplein. Het evenement was een aantal keren verschenen via mijn facebook en ik had er maar half acht opgeslagen. Toen duidelijk werd dat het weer omsloeg, bestelde ik mijn ticket.

Ik kopieer gemakkelijkheidshalve eens van het evenement: "STRAF! is een artistiek evenement ten voordele van OBRA|BAKEN en VILLA VOORTMAN.
OBRA|BAKEN biedt met zijn deelwerking Ontgrendeld ondersteuning aan geïnterneerde mensen met een beperking, en VILLA VOORTMAN is een ontmoetingshuis in de stad voor mensen met dubbeldiagnose problematiek. Beide organisaties buigen zich met zorg over het lot van mensen die aandacht missen die ze nodig hebben."

Maar ik kan u nu al vertellen dat ze met deze omschrijving hun evenement oneer aandoen. Ze verzamelden een ruime groep van artiesten en kunstenaars. Elk van de Gentse musea heeft er een kunstwerk. Het is echt ongelooflijk en vooral moeilijk kiezen.

Ik twijfelde letterlijk tot de laatste minuut want ik wou Lacrima zien. En ja, het zou de derde keer zijn. Ik zag het stuk eerder in 2012 met Jan Hammenecker en Sayaka Kaiwa en ik zag de remake met Tom Vermeir tijdens de feesten van 2016. Tom Vermeir zou twee keer spelen en ik twijfelde.

Gedurende een betoog van veertig minuten legt ze de vijf wetten van de menselijke stupiditeit uit. Er komen hypotheses en grafieken aan te pas maar het verveelt geen seconde. Ze maakt hierbij gebruik van de theorieën van Carlo M. Cipolla, een hoogleraar economische geschiedenis, dus echt niet zomaar een samenraapsel van losse ideeën. Het was heel vermakelijk en soms ook pijnlijk herkenbaar.

Op de tweede verdieping hadden ze een soort parcours voor ons uitgestippeld en kwamen we dus ook op plaatsen waar je anders niet of hopelijk niet komt. In de tweede zaal stonden we op het balkon en keken we naar een duo Niepold en Cresens die nummers uit hun programma Monochromatic brachten. Twee accordeons met eigen composities en werk van onder andere Astor Piazzolla. Heel mooi en toch ook wel wat aanstekelijk.


Vandaar schoven we door naar Broke ass Benny, drie mannen met flink wat blues in hun ziel en lijf. Bart Dieleman is de frontman en hij had wat problemen met de set. Het is te zeggen, hij had er geen rekening mee gehouden dat hij voortdurend van gitaar zou moeten wisselen, maar in de volgende sets zou dit wel goed komen. Het was alleszins een fijne muzikale ontdekking en er waren toch ook redelijk wat grappige tekstlijnen.

Ik ging voor het nodige natje en droogje alvorens ik ging aanschuiven voor Lacrima. Ik was duidelijk niet de enige met dit idee en gelukkig lukte het om nog wat extra stoelen bij te schuiven. De tekst blijft razend actueel en Vermeir zit echt in dat personage, ook al worden er drie kindjes ongedurig op de eerste rij, hij blijft maar gaan. Natuurlijk krijgt hij de lachers op zijn hand met de uitgebreide beschrijvingen maar evengoed krijgt hij iedereen stil als hij met tranen in de ogen door het venster staart. Ongelooflijk blij dat ik het nog eens mocht zien. Eigenlijk feitelijk.


Verder zijn er in het gebouw natuurlijk ook nog de tentoonstellingen en de concerten. Het is alleszins niet dat het programma mij niet meer aanspreekt dat ik vertrokken ben. Terwijl ik dit schrijf is het nog bezig, tot middernacht, dus misschien kan u er nog bij zijn en uw steentje bijdragen voor Straf!.



Dit postje verschijnt ook op Gentse blogjes.