op stap

Museumpassmusées: Joods Museum

Via een vriend op instagram zag ik dat er in het joods museum een tentoonstelling over Amy Winehouse liep. Met de Museumpass (wordt deze week gelanceerd!!) kan ik dit museum bezoeken en ik besloot het te combineren met het concert in de AB die avond. Dit weekend is vrees ik het laatste weekend van de tentoonstelling, dus misschien lees je dit te laat.

Het museum is een oud gebouw in een zijstraat van de Zavel. Je ziet op de muren grote foto's van de lopende tentoonstellingen en er lopen roze strepen op het trottoir. Het gebouw is sterk beveiligd. Je moet bellen om binnen te mogen en wat je dan ziet is een inkom met een metaaldetector. Je ziet niemand maar ik hoorde een stem, al kon ik niet begrijpen wat hij zei. Ik volgde de man voor me die zijn tas in een mandje naast de metaaldetector had gelegd en die nu opbergde in een locker. De stem bleef maar praten en toen besefte ik pas dat de stem het tegen mij had en van achter een spiegelwand kwam waar ik wel iemand achter kon onderscheiden. De stem praatte Frans en Engels, zoekend wat ik begreep.

Naast de voorstelling van Amy Winehouse was er ook de tentoonstelling van Stephan Goldrajch. Ik besloot die eerst te bezoeken. Het gebouw is oud en wordt momenteel gerenoveerd. In de zaal die zeker betere tijden heeft gekend werd ik verrast door levensgrote gehaakte figuren.

Goldrajch heeft een poëtisch parcours gemaakt met scènes uit de bijbel, Samson & Delilah bijvoorbeeld. Hij maakte de personages en fotografeerde de scènes.

Ik heb het filmpje een aantal keren bekeken want ik vond het best intrigerend.

Bij de tentoonstelling van Amy Winehouse stond de man er op om me in de drie talen welkom te heten, omdat de tentoonstelling in drie talen is. De tentoonstelling is opgebouwd door haar broer en hij vertelt het verhaal van hun jeugd. Foto's van het gezin, waar ze gewoond hebben,...

Eigenlijk weinig dat je niet via een documentaire al wel eens gezien hebt, een normaal gezin met een dochter die weet wat ze wil en dan langzaam ten onder gaat.

Je krijgt een aantal outfits te zien, hier en daar wat clipjes, maar al bij al valt de tentoonstelling redelijk mager uit.

Wat echter niet wil zeggen dat de tentoonstelling geen indruk heeft gemaakt, misschien wel integendeel. Of het was de combinatie van de tentoonstelling met het gebouw en het gedoe om er binnen te raken, maar ik was nadien toch even stil.