het centrale thema dit jaar om theater aaan zee is rituelen. De voorstellingen hebben daar iets mee te maken, soms heel duidelijk, soms is het wat zoeken. Rituelen markeren teansitiemomenten, kunnen helpen om afscheid te nemen of keuzes te maken. Ik las op voorhand de zielhouderij van Jeroen Olyslaeghers.

* Onze Koen - theater Malpertuis

Ik heb de indruk dat Malpertuis niet tot in Gent geraakt en vaak selecteer ik ze dan op TAZ. Dit stuk is een herneming van een stuk uit 2016. Het werd geschreven door Peter De Graef, die deze keer ook meespeelt. Ik hou wel van zijn schrijfstijl. Onze Koen is niet meteen zijn meest bevlogen tekst, maar niettemin heb ik er hard van genoten en ik niet alleen.

Het stuk is een dialoog tussen Etienne en Veerle, gespeeld door Tania Van der Sanden. Ze zijn heel verschillend maar beslissen het om allerlei redenen toch samen te wagen. We zien hun relatie op verschillende momenten en het is soms ronduit hilarisch. Maar even goed zijn er kippenvelmomenten en blijft die lach ergens halverwege je keel steken. Een aanrader!

* Ain't done much healing - Peter Seynaeve

Ik had deze voorstelling aangekruist bij Campo, maar het was me uiteindelijk niet gelukt. Het is een korte, poëtische voorstelling, zonder woorden. Je vult het verhaal dus grotendeels zelf in. Ik vond het heel mooi maar ik weet dat niet iedereen het eeens was met mij. Het is trouwens een voorstelling voor 15 mensen, in mijn groep waren we met 10, ook al was het uitverkocht.

* Nu ben ik Medea - Khadija El Kharraz Alami

Khadija is een Nederlandse jonge theatermaker. Voor dit soloproject vermengt ze het verhaal van Medea die haar kinderen vermoordt met haar eigen verhaal als kleindochter van gastarbeiders. Ze heeft dit stuk al meermaals opgevoerd in Nederland en het voelt duidelijk als een tweede huid, waardoor ze ook kan gaan improviseren en de meeuwen het koor noemt. Ik zag bij momenten heel sterk acteerwerk, vb toen ze switchte tussen haar rol van Medea en Khadija en ik zag ook heel mooie beelden, zoals toen ze met dat witte jurkje de zaal inkeek tijdens het liedje.

En toch kwam ik niet helemaal overtuigd buiten. Misschien was het omdat ze naar mijn gevoel soms wat de schwung uit de voorstelling haalde door interactie met het publiek (en wij misschien anders reageren dan verwacht). Of misschien omdat ik nieuwsgierig was naar meer van het verhaal.

* w a t e r w a s s e r - Dounia Mahammed

Ook deze voorstelling had ik in Gent geskipt. Ik vermoed omwille van zware verkoudheid. Dounia speelt in deze voorstelling met woorden, in vier talen. De zinnen hebben soms betekenis, soms lijken de woorden gekozen omwille van de klank. Ze heeft een eigen stijl bij het spelen waardoor het fris blijft en ze je blijft verrassen. Dit is een relatief korte voorstelling en ze moest zelf aangeven dat het gedaan was. Het had dus misschien toch iets meer mogen zijn.

* De mooiste tijd van ons leven - Maarten Westra Hoekzema/Wannes Cappelle

Twee jeugdvrienden gaan nog eens kamperen. Ze kunnen niet meer verschillen: een werkloze vrijgezel en een vader van drie kinderen met een job. Behalve de herinneringen duiken ook de frustraties op. De constante vraag is of dit het nu maar is?

Ze zijn beide bijna veertig en de voorstelling zit vol herkenbaarheid. Merlina, Candy Candy... de vragen,... ik heb genoten van de voorstelling, de  locatie droeg daar zeker ook toe bij, maar tegelijkertijd mocht het misschien ook wel meer zijn. Niet dat ik een antwoord verwachtte maar ik weet niet of het voor andere leeftijdsgroepen zoveel betekent. De thema's werden aangeraakt, maar het bleef wat aan de oppervlakte.