Ik heb het al laten vallen ergens in een andere post, op één van de laatste dagen van mijn verlof trok ik naar Antwerpen. Met een duidelijk doel: Sanguine / bloedrood in het M HKA. Het is een tentoonstelling die past in het barokjaar. Luc Tuymans is curator en er zijn een paar Caravaggio's te zien die er bijna niet bij waren. Soms vertrek ik echt bijzonder slecht voorbereid.

Wat ik wel gecontroleerd had was of ik er terecht kon met mijn Museumpas, dat was toen niet het geval, maar aan het onthaal liet ze uitschijnen dat dit een tijdelijke zaak was. En jawel, bij de lancering in september zullen alle Antwerpse stadsmusea toegankelijk worden met de pas. Wie de pas al heeft, kan vanaf 28/8 al terecht in de musea. Vanaf 20/9 kan je de museumpas kopen via de site en ik denk dat ze je daar in Antwerpen echt wel verwennen.

Maar goed, ik heb het mij op geen enkel moment beklaagd dat ik moest betalen, ik vond de tentoonstelling echt overdonderend mooi. Tuymans heeft de bedoeling om dat gevoel op te roepen en ik kan alleen maar zeggen dat hij daar wat mij betreft in geslaagd is.

Je vindt een mix van barokke werken zoals die van Caravaggio en Rubens met moderne kunstenaars. Mer grosse van Thierry De Cordier vond ik bijvoorbeeld heel mooi.

 Naar de jurk van Fabre kan ik blijven kijken, sorry voor die kevers, maar ik vind dit mooi.
In Flanders Fields van Berlinde De Bruyckere zorgt voor een dramatiek, een spanning in de zaal waar die hartskreet van de barokke werken gewoon naast kunnen staan.

Ik ben een aantal keren naar bepaalde werken gaan kijken, omdat ik het beeld en het gevoel wou wou bijhouden. Ik was allerminst voorbereid op het werk in "de zwarte constructie op de parking", hoewel het doorheen de tentoonstelling al verschillende keren wordt aangekondigd met allerlei uitleg. 
Misschien is het omdat ik La reprise zo fantastisch vond, maar deze setting joeg me echt de stuipen op het lijf. Sanuine / Bloedrood kan je tot 16/9 gaan zien en ik moet zeggen dat ik overweeg om nog een tweede keer te proberen gaan kijken. Zo ongelooflijk goed vond ik het.


Verder zijn er veel naaktfoto's van eerdere reeksen, waarbij je als kijker soms ongemakkelijk wordt omwille van de objectivering van het vrouwelijk lichaam. Ik was niet zo onder de indruk van deze tentoonstelling, maar ik vrees dat mijn hoofd al wat te veel prikkels had gehad.

De naam van de jonge Franse fotografe Camille Picquot is me niettemin bijgebleven. Ze maakt strakke beelden, waar door een detail toch een zekere spanning in aanwezig is. Zo was er een hele reeks in de metro in Parijs waar je aandacht telkens door een klein detail gevat wordt. Heel subtiel, heel mooi.