Het was september en ik weet dat puur omdat ik er nadien op een feestje over verteld heb en dat feestje was eind september. De zon scheen, maar al een stuk minder krachtig. En het terras was gewoon langs een drukke straat in Gent. In mijn buurt. Onze buurt.

We waren elkaar op een dating app tegengekomen en hij beweerde dat hij me herkende. Ik voelde me gevleid maar geloofde er niks van. Zijn foto's waren te flou om me echt meer te vertellen. Maar voldoende dat ik in de goede richting had geswipet. We bleken in dezelfde buurt te wonen en deelden een liefde voor cultuur. Maar dat bracht ons geen stap verder. Ook toen hij me onverwacht breed glimlachend op straat begroette rinkelde er geen belletje. Ik begreep plots wel waarom die knappe man zo naar me lachte. Hij had me herkend.

Het was pas aan dat tafeltje, toen hij een verhaal vertelde dat ik de puzzelstukjes samen legde. We lachten. Dus toch...
Het was één van die zeldzame ontmoetingen. Zo eentje dat geen van beiden een stap dichter bracht bij een nieuwe verliefdheid. Hij had een stapeltje boeken gekregen om hem over zijn liefdesverdriet te helpen en ik kon ook nog wel wat tips gebruiken. Het werd een leuke babbel, zonder engagementen en af en toe zag ik nog eens zijn glimlach of hoorde ik van zijn plannen. Meestal zat hij in het buitenland als ik hem uitnodigde en ik vond het best. Zijn engagement werkte aanstekelijk.

En nu is hij er niet meer. Nooit meer. Het nieuws kwam onverwacht las ik op de sociale media van zijn werkgever. En hoewel we amper een paar pintjes deelden en een handvolbetichten ga ik hem missen.