Bilitis

Misschien kruipt het bloed wel waar het niet gaan kan. Toen ik las dat de Bijloke op zoek was naar belevingsrecensent voelde ik het kriebe...


Misschien kruipt het bloed wel waar het niet gaan kan. Toen ik las dat de Bijloke op zoek was naar belevingsrecensent voelde ik het kriebelen. De tekst verschijnt ook op de blog van de Bijloke.


Toen ik naar de Bijloke stapte via de ingang van het Stam vroeg ik me af hoe lang het geleden is dat ik nog in de Bijloke was. Ik loop wel eens over de site om door te steken naar de andere kant of ik kom wel eens in het STAM, maar zo echt in de Bijloke zelf? Ik herinner me een ongelooflijk mooie dansvoorstelling nog redelijk in het begin dat ik voor Gentblogt schreef. Zou het echt zo lang geleden zijn?

Ik koos Bilitis uit het programma zonder goed te weten waar ik me aan kon verwachten. De naam deed ergens een belletje rinkelen, las de aankondiging in de brochure en zag dat ik op 22 maart nog vrij was. Ik zag Claude Debussy staan en ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Het is niet dat ik een cultuurbarbaar ben, maar klassieke muziek is voor mij toch wel grotendeels een blinde vlek
Het uitgangspunt voor Bilitis is een dichtbundel van Pierre Louÿs. Hij schreef deze aan het einde van de 19de eeuw en liet uitschijnen dat de zinnelijke gedichten geschreven waren door Bilitis, een Griekse dichteres en tijdgenote van Sappho. Het laatste hoofdstuk, dat uit twintig gedichten bestaat, werd oorspronkelijk geschrapt uit schrik voor censuur. Maar eenmalig werden ze toch uitgegeven en de Albertina bibliotheek heeft een exemplaar met dit hoofdstuk. Wim Henderickx baseerde zich op deze teksten voor nieuw materiaal. De voorstelling werd samengesteld met dit nieuwe materiaal en de muziek van Debussy, al dan niet in een bewerking.



Toen we de zaal binnenkwamen zagen we dat de scène werd ingenomen door een constructie van paravents. Binnen deze kubus stonden de muzikanten en via een lichtspel kregen we de muzikanten van Revue Blanche ook te zien. Het deed me wat denken aan een baarmoeder met een foetus en de echografie die je kan maken. Ik voelde de vermoeidheid van een lastige werkdag plaats maken voor verwondering en bewondering. Het was eerst moeilijk om de muzikanten en hun instrumenten te onderscheiden maar Frauke Mariën, de danseres, opende langzaam de paravents met de enthousiaste speelsheid van een kind. De muziek kreeg zo voor mij het beeld van een leven. Opgroeien van kind naar volwassene, met de puberende onzekerheid en de twijfels van het ouder worden. Maar ik zag er ook de verschillende fases van een relatie in, van het dolverliefde naar de twijfels en het afscheid.
Bilitis toont de verschillende gedaantes van een vrouw, zegt het programma en daar is geen woord van gelogen. Braaf en ondeugend. Kuis en verleidend, handen op het kruis of op de heupen. De camera zoomde in op bepaalde lichaamsdelen. Soms op een subtiele manier, soms redelijk expliciet. Bepaalde stukken van de Franse tekst werden geprojecteerd en hoewel mijn kennis van de taal van de zuiderburen niet slecht is, hielp de projectie wel om de betekenis goed te vatten. Het gaat om heel zinnelijke teksten en als ze worden gezongen of voorgelezen, verdrinkt er wel eens een woord in de prachtige muziek. De stem van de sopraan Lore Binon was soms gewoon te mooi om nog naar de woorden te luisteren. Ook de choreografie durfde me wel eens afleiden, bv toen ze de camera bediende en zo misschien wel de link naar vandaag maakte met online dating en webcams. Of deed mij daar althans aan denken.

De muzikanten kregen een veel actievere rol dan ik zou verwacht bij een klassiek concert. Ze bewogen over het podium, ja, ook Anouk Sturtewagen en haar harp, en de paravents werden meermaals verplaatst. Er werd gespeeld met licht en beeld wat voor een heel aparte sfeer zorgde. De ruimte die eerst werd opengegooid werd zo weer geborgen en intiem. De muzikanten werden soms van elkaar afgesloten, soms vormden ze weer een geheel. Een sterk moment vond ik toen ze eerst alle vier op een rij stonden en even later er twee van de vier, Kris Hellemans (altviool) en Caroline Peeters (fluit), met hun rug naar het publiek stonden.

Wat eerst heel intiem begon, in de beperkte ruimte omgeven door de paravents, werd opengebroken tot de hele scène en via de projecties van de tekst en de close-up van de danseres of de sopraan had je ook wel eens ogen te kort om alles goed te vatten. Hoewel de teksten van de 19de eeuw dateren voelde de voorstelling heel actueel.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Interessant stukje! Van mijn tweede favoriete stad in België. Spijtig dat die stad aan de andere kant van België ligt (voor mij)...

    BeantwoordenVerwijderen