Het thema van TAZ was verbondenheid. Al krijgt de programmatie en het festival toch ook wel kritiek om dit van een blanke man te zijn. Andere groepen herkennen zich er niet in... ik vind het best wel harde kritiek, met zeker een grond van waarheid in, maar eigenlijk kun je dat doortrekken naar de programmatie van zowat alle theaters en cultuurcentra. Op een zeldzaam project na richten theatermakers zich op dat blank publiek. Ik heb Ne swarte gezien waarvan sprake in de kritiek en Jan Decorte heeft het inderdaad over "negers, zoals ze toen nog mochten genoemd worden". Zijn verhaal over koning Boudewijn in Kongo zorgde inderdaad voor gelach, maar confronteerde toch ook wel met een tijdsgewricht waar we hopelijk uit geëvolueerd zijn. Erover zwijgen lijkt me eigenlijk nog erger. Voor mijn laatste TAZ postje verzamelde ik de voorstellingen die bij mij verbondenheid opriepen, voor ik de kritiek las.

- Zielzoekers
In het voorjaar ging Mokhallad Rasem naar het asielcentrum in Menen voor een theaterproductie. Zielzoekers werd de naam van een ruimere werking. Mokhallad noemt zich een oude vluchteling en zij de nieuwe vluchtelingen. In de voorstelling zien we een film met fragmenten van zijn gesprekken met de bewoners en vrijwilligers van het centrum. Hij leidt het in op een mooie manier. De scène hangt vol tekeningen en teksten. Tijdens de projectie wordt duidelijk wat ze betekenen. We kregen heel herkenbare verhalen, de wens om te mogen werken, om deel uit te maken van de maatschappij. Maar natuurlijk ook het meest vreselijke waarvandaan hopen dat we het nooit moeten mee maken. Vertrekken zonder te weten waar naartoe en zonder te weten of je je familie nog terug gaat zien. Wat me vooral opviel was de zee van tijd en hoe vreselijk dat moet zijn om die elke dag op een enigszins nuttige manier in te vullen. Ik had eerder al over de voorstelling gelezen en wou ze heel graag zien. Het was nogal confronterend maar heel noodzakelijk.

- Liesbeth Gruwez dances Bob Dylan
Misschien vreemd om die hier te zetten, maar het paste wel. Ik denk dat de meerderheid van de zaal wel fan is van het werk van Dylan. Ik ken er bitter weinig van, maar sinds ik Liesbeth Gruwez bezig zag in Campo ben ik haar wat meer gaan volgen. Deze voorstelling was heel mooi. Telkens werd een nummer door de dj opgelegd en danste ze. Het leek allemaal heel ontspannen, met tijd voor een pintje tussendoor. Zelfs al kende ik de muziek niet (met uitzondering van knocking on heaven' door, waarvan ik de cover ken), ik heb echt genoten.

- Niets van de Nwe Tijd
Deze voorstelling was in het lijstje geslopen omdat ik een van de acteurs ken. Maar los daarvan is dit een heel sterke voorstelling. Ik hoorde tijdens andere voorstellingen ook anderen zeggen dat ze ervan genoten hebben. Een veel gehoorde opmerking was wel dat het nogal hard is voor twaalfjarigen, want Niets is een jeugdvoorstelling 12+. Je merkt dat in de inleiding waarin ze het publiek aanspreken. Het leek me niet evident in een zaal met veel grijze haren. Maar eens het verhaal echt begonnen is valt het minder op dat het om een jeugdvoorstelling gaat. Het is een voorstelling die aan het denken zet over groepsdruk en dat is niet enkel voor jongeren het geval.