Over dat andere weekend vol muziek

Ik ging dus ook naar Cactusfestival, vorig weekend, allez, het weekend ervoor. Ik kocht een ticket voor vrijdag en zaterdag want Richard Ash...

Ik ging dus ook naar Cactusfestival, vorig weekend, allez, het weekend ervoor. Ik kocht een ticket voor vrijdag en zaterdag want Richard Ashcroft, Roisin Murphy en Kaiser Chiefs. Ik denk dat het een beetje als volgt ging: "Kaiser Chiefs? Ruby, ruby, ruby! en oh man, die waren goed!" Zolang duurt het soms om te beslissen.

In de hostel had men al een bericht gezonden om zeker te zijn dat ik kwam, want "ik had toch al in december geboekt en mensen die zo ver op voorhand boeken, vergeten dat wel eens...." "Ja, maar, het is Cactus", zei ik. En hij knikte en vroeg nog of ik de weg zou vinden. Ik lachte eens... Ik had er deze keer niet bij stilgestaan wie nog zou gaan, hoewel ik wist dat de vrienden van vorig jaar niet gingen. Maar ik was vergeten hoe sympathiek ik het festival wel vind, al waren sommige mannen net iets te handtastelijk "want ik wil niet verdwalen".

Enfin, ik ging voor de muziek:

1. Kaiser Chiefs: zonder twijfel!
"We are sent here to entertain you and that's what we'll do, even if it takes all night!" Het kostte hen weinig moeite en het helpt om redelijk vroeg in je set een meezinger in te bouwen. Zelfs voor Ruby was het niet wachten tot op het einde. De liedjes van hun nieuwe plaat zaten er nog niet zo goed in, maar daar zouden ze wel op oefenen. "So you know the old songs, the new ones not so much, let's see if we can fix that... but I've seen you dance and I like it!" De frontman is een geboren entertainer met een massa energie, zoals hij van de ene kant van het podium naar de andere kant bleef rennen, en heel witty. In de bindteksten, en zeker in de nummers, klonk maatschappijkritiek. "We are the angry mob, we read  the papers everyday, we like who we like, we hate who we hate but we're also easily swayed." Het deed me beseffen hoe hard ik hou van die Britpop. En eigenlijk overviel dat gevoel me ook bij nummer twee.


Als ik een paar uren eerder nog rustig zat te breien, en nee, ik ben niet doof, ik hoor het als je het zegt, heb ik tijdens Kaiser Chiefs serieus staan dansen en springen. Man, man, man, hoe lang was dat geleden zeg.

2. Richard Ashcroft ofte de vroegere frontman van The Verve


Meezingen! En beseffen dat ik soms de tekst eigenlijk niet zo goed ken en toch blijven meezingen. Iemand zei ooit dat Cactus echt een festival is voor vrouwen van boven de 35 die hun all stars nog eens bovenhalen en komen mee zingen met hun jeugdhelden. Wel, het werkt in elk geval. Cactus had een hoop exclusieve concerten binnengehaald, misschien niet steeds de allergrootste namen, maar toch zeker niet van de minste.

3. Millionaire
Eindelijk! Een beetje gezien op Best Kept Secret maar omdat er toen ook concurrentie was van andere podia een beetje te weinig naar mijn goesting. En nu was die concurrentie er niet en was het volop genieten van een strakke set, stevige gitaren, nieuwe nummers en de nummers voor de connaisseurs.

Ik zou ook nog Het Zesde Metaal kunnen vermelden, maar die zijn eigenlijk buiten categorie. Wie denkt dat Gent de hoofdstad van West-Vlaanderen is, heeft Wannes en zijn mannen duidelijk nog niet in West-Vlaanderen horen spelen. Niet enkel woord voor woord meegezongen, schoenen uit en in de lucht tijdens dat ene nummer, maar vooral heel veel warmte. Verder kon ik Taxi Wars ook wel appreciëren. Ik was een beetje laat om de volledige set mee te pikken, maar wat ik hoorde was lang niet slecht.




You Might Also Like

0 reacties