Dag 5, dat is dus halverwege? Plots midden in de dag viel mijn frank. Halverwege... en wat had ik al gedaan? Nog niks! Ik sprak mezelf streng toe, met zware werkweken achter de rug is het niet verstandig om er zwaar in te vliegen. Of ja, dat is ook een optie, maar dan is de kans groot dat je een paar dagen verspeelt, en dat wil je niet.

Ik trok naar het Design museum want de musea zijn gratis voor Gentenaars tijdens de feesten en er loopt een fantastische tentoonstelling over textiel. Ook de moeite om voor te betalen. Ik keek mijn ogen uit en trok te veel foto's. Ik heb een hoofd vol ideeën, ik zou dringend eens zoiets moeten proberen en ondertussen probeer ik de neiging om nieuwe hobby's te starten te onderdrukken.

En het leuke is dat sommige delen van de tentoonstelling ook interactief zijn. Je mag het textiel aanraken. De poncho's aan de start van de tentoonstelling mag je zelfs aandoen terwijl je de tentoonstelling bezoekt. Ik liet de poncho's hangen, gezien de temperaturen, maar ik kon niet weerstaan aan de neiging om in de zetel te gaan liggen en naar de vele objecten aan de muur te kijken.
Ik zag veel inspirerende dingen, maar ik merk ook dat ik niet meer zo wild enthousiast geraak van bijvoorbeeld "visible mending" als ik vroeger deed. Ik vermoed dat de workshop met Tomofholland daar voor iets tussen zit. Dus voor mensen met redelijk wat expertise zal de tentoonstelling mogelijk tegen vallen. Ik heb er wel van genoten.

Ik ging achteraf een hapje en drankje nuttigen in de pop-up van Nunchi, een lunchadresje waar veel van mijn vrienden wel eens foto's van online zetten. Ik kan ze alleen maar gelijk geven.

Ik ging nog een koffie drinken bij Labath en een limonade bij Moor&Moor. Gewoon wat rondkijken, wat breien,...

En dan was het tijd voor Boomtown. Ik genoot van de eerste twee groepen met een half oor, want eigenlijk ging ik naar Melanie De Biasio. Ik zag haar eerder op Gent Jazz, maar omdat ik toen vooral voor Zaz ging, bleef ik niet in de tent staan. Ik kende haar niet, haar muziek klonk zacht en het was wat zoeken.

Gisteren was de opera gewoon perfect voor haar muziek. De scène was donker, met beperkte lichten op de muzikanten en op Melanie De Biasio. Ze begon met Blackened cities, een nummer van 25 minuten of meteen de hele cd. Haar stem, de dwarsfluit, de andere instrumenten,... het was gewoon perfect. Haar stem kwam beter tot haar recht dan op de cd, alsof ze net iets luider stond. Ik ken haar muziek nog steeds niet zo goed, maar ze kon mij volledig overtuigen. Zwoele muziek om de avond in te zetten.