Ik had mijn tweedagenticket gekocht omwille van DAAU. Voluit Die Anarchistische Abendunterhaltung. Ze vieren dit jaar 25 jaar en ze speelden maar liefst drie keer op de Garden Stage, de gezellige kleinere tent tussen het groen. Ze speelden drie verschillende sets en elke keer leek het daar opvallend drukker dan de voorbije dagen. Ik kreeg ze niet te zien, maar hun muziek sleepte me mee naar andere oorden. Dromerig en aanstekelijk, een mooie mix. 

Op de main stage ontdekte ik Chrysta Bell, een ongelooflijk straffe madam. Ze werkte eerder samen met David Lynch. Ze vuurde kleurrijke beelden af op een groot scherm en zong met de nodige drama. Of misschien lag het aan de teksten, zoals " I feel a devil deep inside me..."

Ik vond het wat spijtig dat ze er blijkbaar voor koos om de projecties in zwart-wit uit te zenden. 

Archive kon me ook wel bekoren, ze trokken de registers open, met nog meer beelden en beats. Indrukwekkend, maar toen was het ook tijd om efkes bij te praten met vrienden die kwamen voor Einstürzende Neubauten. We kozen een plek goed vooraan het podium en zagen de opbouw van de vreemde attributen waarvan we soms niet meteen zagen hoe ze daar muziek uit konden krijgen. De kettingzagen bleven achterwege, maar doorheen het concert werden buizen en andere installaties aangedragen. De groep had een best-off concert aangekondigd en voor iemand die ze nooit eerder zag, laat staan meer had gehoord dan een handvol youtubefilmpjes (en dat mag je letterlijk nemen) was dit een perfecte kennismaking. Het perfecte geluid in de tent op Gent Jazz en een goed zicht op het podium zodat ik ook de details zag maakten het een meer dan fijne ontdekking.