De kortste nacht

Ik weet niet of het gewoon mijn indruk is maar het lijkt wel of we meer en meer overnemen van het noorden. Om van hygge, lagom en fikka maar...

Ik weet niet of het gewoon mijn indruk is maar het lijkt wel of we meer en meer overnemen van het noorden. Om van hygge, lagom en fikka maar te zwijgen, maar zeker die kortste nacht. In Gent kan je al een aantal jaren mee doen aan de midzomernachtrun. Via mijn schrijfworkshop leerde ik dat er ook geschreven wordt in de Minard. Maar ik ging naar Handelsbeurs voor de kortste nacht. Muziek van zonsondergang tot zonsopgang. Ictus en Liesa Van der Aa, moet ik nog meer zeggen? Of ja, van 22.04 tot 5.25 en dan was er ontbijt.

Iedereen mocht een dekentje, slaapzak of matje meebrengen en er waren ook matrassen en kussens. Ik had me een hele tijd geleden een ticketje gekocht met mijn podiumhopper, een beetje met het idee, als het niet lukt om er te blijven dan ga ik gewoon naar huis. En ik pak mijn brei mee.
Met een redelijk hevige buikgriep op woensdag-donderdag zag het er allemaal wat twijfelachtig uit. Maar na een dag slapen, en koud hebben op de warmste dag, slaagde ik er in om vrijdag thuis te werken. Ik laste er nog wat extra uren rust in door te schuiven met andere afspraken.

Ik koos een zitzak voor de nacht en haalde in eerste instantie mijn brei boven. Veel verder dan een paar rijen ben ik niet geraakt. Er was zeker voldoende licht om verder te doen maar ik voelde ook wel dat mijn lijf nood had aan rust.

Ictus begon met een heel traag en moeilijk toegankelijk stuk. Er was een danseres maar het beloofde doorbijten te worden. Het koppel achter mij kreeg het moeilijk. De oudere man lag na twintig minuten al te snurken. Eerst nogal eentonig, maar dan luider en met schokjes.

De concertzaal van de Handelsbeurs was volledig open, je zag de buitenlucht en dus zag je het ook langzaam donker worden. Eigenlijk was dat eerste stuk ideaal om tot rust te komen en de dag achter te laten.

Het leuke was dat de muzikanten heel de zaal hadden ingenomen. En dat er ook muziek werd gemaakt met minder voor de hand liggende instrumenten, zoals autoveren en glas. 

Liesa Van der Aa en Tom Pauwels stonden nadien in voor wat ze American Lament doopten. Het contrast met het eerste stuk kon niet groter zijn. Er was een gitaar, er werd gezongen, heel toegankelijk. Ik voelde me wegsoezen en stem van Liesa stelde me gerust.

Het was al bij al een vreemde ervaring. Er waren verschillende leeftijden, koppels, groepjes vrienden, maar ook redelijk wat mensen alleen. Ik kan je vertellen dat een triangel om half twee een ongelooflijk irritant geluid maakt en dat Tibetaanse schalen echt wel een ideale wekker zijn. Ik heb niet echt geslapen denk ik, al zou ik me kunnen vergissen. De muziek zorgde voor rust en bleef zo ergens hangen. Op het programma herkende ik eigenlijk enkel Erik Satie, vrolijke pianomuziek. Ik was vooral benieuwd naar Gavin Bryars: the sinking of the Titanic, ergens rond kwart voor drie en ik herinner me ook dat ik toen efkes mijn ogen open deed en dacht, ja dit moet de Titanic zijn. Er werden soms ook tekstfragmenten gemixt in de meer klassieke stukken, wat wel eens voor verwarring zorgde. Zat er nu toch iemand achter mij te praten? Ah nee, ik lag naast de mixtafel. 

Het koppel achter mij hield het redelijk snel voor bekeken. De vrouwen in mijn buurt vertrokken ook ergens rond drie uur denk ik. Ik hield het vol tot zonsopgang, misschien ook omdat ik te lui was om eerder op te staan. Ik at meer dan ik de voorbije dagen at en wandelde naar huis. Het was nog te vroeg voor een bloemetje op de Kouter. Ik moet zeggen dat mensen om zes uur vriendelijker zijn dan je zou verwachten. 

You Might Also Like

0 reacties