Edinburgh Yarn Festival is een heel sociaal gebeuren. Soms ben ik wel eens slecht met gezichten herkennen of small talk. Maar op EYF lijk ik dat spontaan te vergeten. Al klinkt mijn Engels soms beter in mijn hoofd.

Vanochtend stapte ik op de bus, niet de bus die vlak voor het gebouw stopt maar een bus die wat verder stopt. Het was een beetje een gok. Maar toen ik een vrouw zag zitten die naar me glimlachte wist ik dat ik op de juiste bus zat. Ik ging bij haar zitten en maakte een opmerking over het festival. Ze lachte en zei tegen het koppel aan de andere zijde van het gangpad: "you see, she is wearing the hat." Hij reageerde met: "oh, dan had ik mijn lopi (sweater) moeten dragen..." we lachten goe warm het daar wel is. Maar toch had ik mijn dikke trui aan en zij ook.

Het lijkt bijna geheimtaal. Maar het creëert spontaan een band om te zien dat iets handgemaakt is of zelfs het patroon te herkennen. Ik grapte dat een app waarmee je foto neemt en die dan patronen herkent echt wel handig zou zijn.

In mijn workshop sprak iemand me aan met "I know what you were wearing last year". Ik moest even nadenken, maar toen viel mijn frank. Ik had mijn epistrophy van Kate Davies aan en dit was de cardigan die zij nu aan had. Ze legde uit dat ze vorig jaar de cardigan aan het breien was tijdens het festival en dus extra aandacht had voor die cardigans. Ik moest lachen. Ik herinnerde me dat Kate Davies knikte vorig jaar en dat eigenlijk ook omwille van mijn cardigan was. Op het einde van de workshop besloten we om volgend jaar af te spreken wat we zouden dragen. Maar eerst het nog breien.

De voorbije dagen waren fantastisch. Massa's vriendelijke mensen, massa's leuke gesprekken, complimenten en soms zelfs gewoon een grimas die je deelt. Zoveel warmte (en dat had niks te maken met mijn warme trui).