Uit mijn notitieboekje

Ik zag mezelf op één van de foto's van de blogmeeting en ik dacht: dat is een knappe vrouw. Het is een beetje raar om dat van jezelf te ...

Ik zag mezelf op één van de foto's van de blogmeeting en ik dacht: dat is een knappe vrouw. Het is een beetje raar om dat van jezelf te denken, ik weet het, maar toch, dat is wat ik dacht.

Ik verschoot een beetje van de gedachte want ik had het complimentje eerder afgewimpeld. Op een heel onhandige manier. Ik voelde me niet zo goed in mijn vel die dag. Ik was wakker geworden in het midden van de nacht en blijven tobben. De gedachtenmolen kon niet meer getopt worden.

Ik voelde me redelijk triestig en vooral hulpeloos. En naar de afspraak gaan was een overwinning op mezelf. Dat zag ik ook in die foto, maar pas bij een tweede blik. Eerst zag ik die knappe vrouw die sterkte uitstraalt. Ik voel me lang niet altijd zo sterk maar die foto straalt dat wel uit.

Zelfverzekerd, zelfvertrouwen, op haar gemak, in evenwicht. Allemaal woorden die ik vaak afwimpel omdat ik me niet zo voel, terwijl anderen me zeggen hoe ver ik toch al ben gekomen, hoe sterk ik ben en waarbij ik meestal een krop in mijn keel voel groeien of het wil uitschreeuwen.

Ik schreef dit ongeveer zeven maanden geleden in mijn notitieboekje, al weer langer geleden dan ik dacht. En het is dat gevoel dat me de moed heeft gegeven om een stap verder te zetten. Het uitschreeuwen is er niet meer bij, de krop in de keel soms wel nog.  

You Might Also Like

1 reacties