Ja, ik denk dat wel

Tijdens zo'n voorstelling zijn er die zeldzame momenten die je raken. Zeldzaam omdat we het vaak niet over gevoelens hebben, maar bezig ...

Tijdens zo'n voorstelling zijn er die zeldzame momenten die je raken. Zeldzaam omdat we het vaak niet over gevoelens hebben, maar bezig zijn met de praktische dingen. Mijn agenda, mijn werk, mijn sociaal leven, de kinderopvang,... Zeldzaam omdat je het er vaak niet met onbekenden over hebt. Of met zo een mix aan leeftijden.

"Ja maar, wordt er dan minder over gepraat?", vroeg het negentienjarige meisje op een bepaald moment heel verbaasd. Haar buurvrouw die ik halverwege de twintig schat zei dat ze er minder tijd voor had. De man van begin vijftig sprak dat dan weer tegen en had het over nieuwe relaties, nieuw samengestelde gezinnen, relatievormen waar je niet bij stil staat. Er wordt gelachen...

"En hoe lang zijn jullie al samen?," vraagt de theatermaakster aan de man en vrouw van een eind in de zestig. Ze reageren aarzelend. Ze herhaalt haar vraag. "Mijn man is overleden," zegt de vrouw. Ze maakt een grimas. "Ik ben getrouwd, maar mijn vrouw is thuis," probeert de man, "en ze weet dat we hier samen zijn." Er wordt gelachen, dit komt vreemd over, beseffen ze nu ook. "Maar denk je dat je nog verliefd kan worden?," vraagt de theatermaakster nu. "Zeker," de vrouw twijfelt geen seconde en klinkt vastberaden. "Dat wil ik ook," denk ik, "die vanzelfsprekendheid." "Maar hij kan maar beter de moeite zijn, ik wil geen tijd verliezen..." Ze meent het en wij lachen.

You Might Also Like

1 reacties