Ik heb het gevoel dat ik de voorbije week van van toneelvoorstelling naar toneelvoorstelling loop en het lukt me te weinig om hier iets over te schrijven, terwijl er echt wel pareltjes tussen zaten.

* Abattoir Fermé: Buko (gezien in Campo)
Buko verwijst naar Charles Bukowski, een schrijver die niet uitblinkt in veel geloof in de mensheid en ongelooflijk cynisch uit de hoek kan komen. Een ideale inspiratiebron voor een dialoog tussen twee mannen in een afgelegen motel. Dominique Van Malder en Tom Vermeir lijken de perfecte acteurs om dit soort dialoog te voeren. Over de zin en de onzin van het leven, met te veel drank en te veel teleurstellingen. De voorstelling duurt iets meer dan twee uur zonder pauze en ik moet zeggen dat het me geen moment verveeld heeft. Ik geniet wel van dit soort dialogen en de acteurs zitten echt wel in hun rol. Hier en daar kan er al eens een persoonlijke bedenking tussen of een sneer naar NTGent.

* Abattoir Fermé: The L.A. Play (gezien in Campo)
The L.A. Play stond dezelfde avond als Buko en ik voelde de vermoeidheid van het concert de dag voordien nog in mijn lijf. En de emoties. Maar het lukte perfect om de schakelaar om te zetten.
The L.A. Play is een voorstelling zonder tekst, of toch zonder dat de acteurs spreken. Hier en daar zijn er wel flarden tekst, in de vorm van een nieuwsbericht of zo. Er wordt een heel eigenaardige sfeer gecreëerd.

* NTGent: Sneeuw
Luk Perceval, meer had ik niet nodig om een ticket te bestellen. Aangezien het NTGent dit jaar met verbouwingen zit in de schouwburg gaan ze op verplaatsing. Deze voorstelling kon uiteindelijk toch in de schouwburg, maar de dagen werden aangepast.

Het stuk is een bewerking van een roman van de Turkse Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk. Het centrale personage is dood, zijn vriend gaat naar de stad om de minnares van zijn vriend op te zoeken. Hij kan zelf de verleiding niet weerstaan, maar komt ook terecht in een periode van politieke onrust. Het verhaal is best een uitdaging. De personages praten vaak niet tegen elkaar ook al is het een dialoog. En de stem van Pierre Bokma is best mooi, zo eentje waar je naar kan luisteren zonder de woorden hoort. En ik besef dat dit misschien negatiever klinkt, dan ik het bedoel. 
Op het toneel zijn er lange doeken in vele kleuren. Soms vormen deze doeken pilaren waarachter de acteurs zich kunnen verschuilen. Soms worden ze door de windmachines opgeblazen. Heel mooie beelden, zeker gecombineerd met de zang op het podium. Een schitterende voorstelling. 

* De Roovers: De gouden draak (gezien in de Minard)
Dit was de eerste voorstelling van het Vooruit-abonnement en was bijzonder moeilijk geweest om kaartjes voor te krijgen. De voorstelling is zo wat overal uitverkocht, denk ik, maar ik zou zeker aanraden om je op de wachtlijst te zetten. Het is een hele mooie voorstelling, met verschillende verhaallijnen die op een originele manier samen komen. De verhalen zijn grappig, soms wat wrang.


En er was ook Glen Hansard in de Roma, geen toneel, maar muziek vanuit het hart met een mooie hommage aan Leonard Cohen.